In mijn dromen kan ik vliegen
De levensgeschiedenis van Karan Ramnandanlall, ook bekend als Karan de Jong

In 2002 werd Karan Ramnandanlall getroffen door een mysterieuze ziekte die hem zwaar gehandicapt achterliet. Na zijn – toch nog onverwachte – dood in 2014 trof zijn familie vele honderden pagina’s tekst aan op zijn laptop. Zijn nagelaten teksten – mijmeringen, sprookjes, coma-dromen, verzonnen verhalen en memoires – geven een schrijnend, maar bij tijden ook hilarisch beeld van hoe Karan zijn leven – achtereenvolgens in Dhaka, Bangkok, Warnsveld en Paramaribo – een nieuwe invulling gaf. Op zoek naar vriendschap, liefde én – tegen beter weten in – genezing. Karan oogstte bewondering om zijn levenslust. Om de dappere besluiten die hij nam om na elk coma zijn leven zin te geven. In dit boek zien we ook een glimp van zijn verlangen naar de dood.

Karan Ramnandanlall werd geboren in 1970 in Utrecht als zoon van een Nederlandse moeder en een Surinaamse-Hindoestaanse vader. Als afgestudeerd cultureel antropoloog verlangde hij naar een leven in de tropen. Met zijn vrouw woonde hij eerst in Harare, de hoofdstad van Zimbabwe en later, inmiddels vader van twee kinderen, in Dhaka de hoofdstad van Bangladesh. In Dhaka werd hij plotseling ziek en raakte in coma. Later werd duidelijk dat hij leed aan een zeldzame vorm van hersenontsteking. Twaalf jaar lang streed Karan tegen zijn ziekte, maar vooral vóór zijn leven. Hij overleed in 2014, terwijl hij revalideerde van zijn vierde coma.

Bij het drukke busstation aangekomen viel ik direct in de behulpzame armen van een magere man. Hij was een van de velen die op de afremmende taxi waren afgestormd. Hij zou mij voor een klein bedrag naar de goeie bus brengen. Hij wist precies welke bus ik moest hebben, zei mijn taxichauffeur met een goedkeurend knikje, terwijl ik met hem afrekende.
“Volg me!” riep de man. Hij pakte vliegensvlug mijn rugzak en mijn tas met laptop en ging er vandoor. Ik liep hem achterna, maar ik kon hem nauwelijks bijhouden in de levendige, borrelende, kolkende drukte van de busstandplaats. Het was een chaos van vertrekkende, uitzwaaiende, huilende en aankomende, kussende mensen. En werd ook in van alles en nog wat gehandeld. Tussen het ‘gewone’ lawaai door klonk er ook nog hier en daar geschreeuw.
Achter, voor, tussen en onder soms rijdende bussen door zag ik steeds de felrode kleur van mijn rugzak hobbelen. Die werd nogal ruw voortgetrokken. Ik hobbelde er achteraan zo snel ik kon en dat betekende dus op flinke afstand. Mijn manier van snel lopen was een vorm van gecontroleerd vooruit vallen zonder echt te vallen. De verhalen die ik had geschreven voor de kids, had ik op een USB-stick moeten zetten, zei ik beschuldigend tegen mezelf. Vooral wat ik gisteren in mijn afscheidsdagboek had geschreven. Het stond allemaal op mijn laptop die ik nu zomaar zou kunnen verliezen.
Mensen sprongen steeds opzij en keken mij bezorgd, maar tegelijk ook boos na wanneer ik zwalkend voorbij hobbelde. Ik ontweek ternauwernood een paar schalen op de grond die plotseling voor me verschenen toen een paar mensen voor mij opzij stapten. Schalen met flesjes frisdrank, gekoeld in ijsblokjes, en schalen met pinda’s.
Net zoals de magere man die in de verte mijn rugzak voorttrok en mijn tas met laptop droeg, ging ook ik bij een gebouwtje het hoekje om. Als een ballerina van het Chinese Staatscircus deed ik dat. Maar dan wel met een zeer gewaagde draai op mijn stok, vanuit stilstand. Ik draaide de hoek van het gebouwtje om en wilde versnellen, maar daar was hij al. Ik liep bijna tegen de man op.