Heel mooi en ontroerend!
Over Lijden en Liefde
- Auteur
-
Paula Laveaux-Verreck
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Rouwverwerking
- Reviews
- 5,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 15 ,45
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Dit boek is een ontroerend en liefdevol verslag van het stervensproces van een vader (Jan Verreck), geschreven door zijn dochter (Paula Laveaux-Verreck). Je wordt deelgenoot van een intense periode, gekenmerkt door pijn en verdriet, maar die uiteindelijk toch ruimte biedt voor acceptatie en berusting. Over Lijden en Liefde laat zien dat er naast alle wanhoop en onmacht, hoe vreemd en onwerkelijk het soms ook aandoet, toch plaats is voor unieke, prachtige en liefdevolle momenten tijdens het sterven van een geliefde.
Over de auteur
"Ik ben geboren in het Zuid-Limburgse Voerendaal (Nl.), opgegroeid in Hunsel en sinds 1987 woonachtig in het Belgische Molenbeersel. Ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen. Over Lijden en Liefde is een verslag van een intense periode, geschreven uit liefde en een groot respect voor mijn overleden vader, als hulpmiddel bij het verwerken van zijn dood."
Productinformatie
- ISBN
- 9789088347955 / 978-90-883-4795-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 23-04-2021
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Rouwverwerking
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 92
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik schiet wakker en ik kijk op de wekker; het is half zeven. Huug ligt naast me in het logeerbed van mijn ouders en slaapt nog.
‘Vandaag gaat mijn papa dood’, denk ik en zwaai mijn benen uit bed. Het is donker in huis. De gordijnen zijn nog dicht, en op de tast vind ik het lichtknopje. Ik sprint in mijn pyjama naar de woonkamer waar pap in een ziekenhuisbed ligt. De nachtverpleegster kijkt me lief aan, ze leest de krant. We fluisteren goedemorgen tegen elkaar, maar mijn blik is al op pap gericht. Er heerst een speciale, rustige sfeer in de woonkamer. Het is muisstil. Pap ligt al meer dan 24 uur in precies dezelfde houding. Ik loop naar het bed en probeer de hand van pap vast te pakken. Al een paar dagen liggen zijn handen hetzelfde: de rechter langs zijn lichaam, de linker op zijn borst. Zijn hand is klam en koud en zijn borstkas gaat langzaam op en neer.
Ik geef hem een kus en ik zie dat zijn hoofd aan de bovenkant vol blauwe vlekken zit. Die waren er gisteravond nog niet. Stilletjes en zonder zijn hand los te laten kruip ik in de stoel die naast het bed staat en trek mijn benen onder me. Zo blijf ik nog een half uurtje zitten, totdat mam en Huug ook opstaan.
We drinken koffie, praten wat en lossen elkaar af aan het bed van pap. De nachtverpleegster neemt afscheid: ‘Vergeet niet te bellen als ik vanavond niet meer hoef te komen.’ Dat beloof ik.