We genieten nog meer van het contact met elkaar, het bijpraten én, op onze gevorderde leeftijd in toenemende mate van belang, het delen van elkaars gezondheid wel en wee. Mijn rechterarm is enthousiast en ondersteunt met een flinke tremor mijn verhaal. De linkerarm wil niet achterblijven en doet, ietwat kalmer, ook zijn best. Er wordt niets over gezegd. Men weet, ziet en zwijgt met respect. In dit gezelschap is deze uitingsvorm van vriend P. nieuw. Lopen deed ik al langer moeilijk, mijn grote lompe schoenen waren al eerder in het zicht. De balansverstoring is zeer toegenomen en dat is goed zichtbaar bij het opstaan en als toiletbezoek aan de orde is. Dan is het tijd voor de lunch:
"Wil je kippensoep of courgettesoep?"
"Nee, liever geen soep."
Dan komen de onvermijdelijke oplossingen.
"Er zijn van die grote slabbers te koop."
"Ja, weet ik."
"Met een theedoek. Wil je een theedoek?"
"Nee, doe maar niet, gewoon geen soep."
"Alleen de bouillon dan, ik doe het wel in een kopje?"
Ik bezwijk. De soep uit een kopje is heerlijk. En alles is zo goed bedoeld. Na nog heel veel meer en tremorproof lekkers gaat de eerste dame naar haar rustuurtje. Zij kan de trap nog op. Voor mij is er een gelijkvloers bedje beschikbaar en de derde dame snurkt even later op de bank in de woonkamer. Onze gastvrouw is de jongste en de fitste. Zij reddert, ruimt en zorgt.
En de vier mannen bespreken de zorgelijke politieke situatie, buiten in de zon. Door het open raam van de slaapkamer hoor ik op afstand hun brommerig stemgeluid. Ik dommel wat weg en voel me als een kind, beschermd door ‘de vaders’. Na een gouden uurtje rust is er buiten een nieuw kabinet samengesteld, is er thee met bonbons en is de groep weer compleet.
