Om een uur of 6, ik wilde net naar huis gaan, stopte er een auto met daarin een bejaarde mevrouw en enkele familieleden. Of ze binnen mochten komen. Ja, koffie is er altijd. In het spreekkamertje kwamen de problemen los. Mevrouw was in een verpleeghuis in Kampen opgenomen en daar lukte het niet. Ze hadden vernomen dat ze maar naar Elderhoeve moesten gaan, want daar konden ze alles gebruiken. Ik moest een beetje lachen om die uitspraak. - "Doet u maar niet zo laconiek, het is echt een moeilijk geval, ook voor ons." - "We hoeven niet zo lang te praten, U kunt gewoon een nachtje proberen en dan breng ik U morgen weer naar Kampen." Een van de hoofden, Ria, was nog in huis en zij wist wel ergens een bed vrij. Zij wilde weten wat er niet goed ging en wat het probleem was. Langzaam kwam er uit dat ze zich niet liet wassen en dat ze voor de nacht niet uitgekleed wilde worden. Ria: "Geen punt, zeg maar, met schoenen, zonder schoenen." Nou, oké dan, ze zouden een nachtje proberen. In de avond ben ik terug gegaan naar Elderhoeve om te kijken of er moeilijkheden waren. Mevrouw lag te slapen met de kleren aan. Of ze de schoenen aan had kon ik niet zien. 's Morgens ging ik naar haar toe om haar weer naar Kampen te brengen. Ze bleef liever nog eten. Ook goed. Ze is gebleven. Probleemloos. Weer een gemakkelijke patiënt er bij, goed voor ƒ 200,- per dag. We hoefden haar niet eens te wassen.
Na dagen of weken las ik in het rapport dat mevrouw gewassen en verschoond was.
Recept: ga niet de machtsstrijd aan. Geef de ziekenverzorgster de kans.