Platen voor mijn hoofd

Voor zijn derde boek Platen voor mijn hoofd heeft Peter Ludikhuize zich vooral gericht op het schrijven over zijn grootste uit de hand gelopen hobby: muziek. En dat werd tijd ook. Het resultaat is een gevarieerde verzameling van veelal recente radiocolumns, wat oudere stukjes en een aantal speciaal voor dit boek geschreven verhalen. Inclusief gratis rode draden. Peter verhaalt in zijn eigen schrijfstijl – met veel humor en gevoel voor taal – over zijn passie voor muziek, maar ook over andere zaken die hem bezighouden, verwonderen en dwarszitten. En daarmee kun je ook als niet-muziekliefhebber gelukkig volop genieten van dit boek.

Peter Ludikhuize (Den Haag, 1961) schrijft inmiddels ruim vijftien jaar columns. In maart 2013 verscheen een eerste verzameling in zijn bundel LUD!EK; anderhalf jaar later gevolgd door PUUR LUD!EK met stukjes die hij schreef voor het radioprogramma ‘Puur Cultuur’ op Meerradio. Zijn nieuwe boek Platen voor mijn hoofd gaat vooral over muziek. Een onderwerp waarbij Peter zich als gepassioneerd muziekliefhebber en radiomaker natuurlijk als een vis in het water voelt.

Alsof het schrijven van een boek op zich al niet ingewikkeld genoeg is, heb ik mezelf ergens halverwege dit proces nog eens voor een extra uitdaging geplaatst. Het leek me namelijk wel een aardig idee om dit boek af te sluiten met een Top 100 van mijn favoriete platen. Tenslotte gaat het in dit boek nogal eens over muziek. En dan houd ik de lezer – jou dus – gedurende het boek met enige regelmaat op de hoogte van mijn ongetwijfeld barre zoektocht naar die honderd platen. Leuk toch?
 
Het eerste dilemma bij het uitvoeren van dit – zelfs voor mijn doen – vrij ambitieuze plan diende zich echter al snel aan. Want: ga ik een lijst maken met albums of met songs? En om het nu allebei te doen, vond ik toch net wat te ver gaan. Bovendien loop ik daarmee het risico dat mijn geplande project eerder uitmondt in een lijvig naslagwerk dan in een handzaam, prettig leesbaar boekwerkje. En dan geef ik als ik het mag zeggen – en waarom zou ik dat niet mogen – toch echt de voorkeur aan de tweede optie. Laat dat duidelijk zijn.
 
Nu bevat dit boek al de nodige albumlijstjes. De auteur – ik dus – zou daar natuurlijk naar hartenlust uit kunnen putten en daarmee zijn opgave sterk vergemakkelijken. Aan de andere kant wordt het op die manier misschien weer net iets teveel van het goede. Dat pleit dus eerder voor een Top 100 van de favoriete songs van de auteur; van mij dus. Een lichte overlapping met mijn Uitvaart Top 20 die je elders in dit boek aantreft, neemt deze jongen dan maar voor lief. Waarom ik nu ineens over mijzelf in de derde persoon schrijf, is mij trouwens een raadsel. De auteur zelf – ik dus – heeft waarschijnlijk ook geen idee, hem kennende.