Chantal en Kim zijn al jaren dikke vriendinnen; ze zijn net terug van een surfkamp. Het surfen heeft Chantal goed gedaan: ze voelt zich een stuk beter nu ze medicijnen slikt voor haar depressie. Hiervoor is ze ook in behandeling bij psycholoog Bram. Met haar studie is ze gestopt; ze werkt nu met veel plezier bij een distributiecentrum. Kim studeert nog.
De cover heeft warme rode, gele en blauwe kleuren. Gekleurde druppels vallen naar beneden. De titel wordt later in het verhaal duidelijk; hiermee weet de auteur de lezer te verrassen.
Woensdagavond 22.00 uur, het werk zit erop. Chantal loopt naar buiten en ziet dat het heeft gevroren. Kim zit over haar studieboeken gebogen als ze een berichtje van Chantal ontvangt: 'Eindelijk klaar, en wat denk je? Autoruiten krabben ... grrrr!'
Terwijl Chantal de autoruiten schoonmaakt komen twee collega's nog een praatje maken.
Om half een is Chantal nog niet thuis. Haar ouders zijn ongerust en bellen Kim om te vragen of ze bij haar is.
'Nee', zegt Kim.
'Haar telefoon neemt ze ook niet op', vertelt haar moeder. Kim maakt zich ook zorgen: Chantal haar suïcidale gedachten waren toch voorbij, het ging toch beter met haar, denkt ze. Misschien heeft ze een ongeluk gehad?
Ze kleedt zich aan en gaat naar de ouders van Chantal.
Daar aangekomen is Chantal nog steeds niet thuis. De politie wordt ingeschakeld en er wordt een alert-melding verzonden.
Bram wordt wakker van de alert-melding; hij leest het bericht en kan het niet geloven. Hij voelt zijn hart in zijn keel. Dit kan niet. Hij had Chantal gisteren nog gesproken en toen leek er geen vuiltje aan de lucht. Hij weet zeker dat er iets mis is; het baart hem zorgen.
Urgent: Chantal Bronks (24 jaar). Vermist sinds 17 februari, rond 22.00 uur. Uit Amerongen. Mogelijk gevaar voor zichzelf. Voor het laatst gezien op parkeerpl. Distr. Centr. Doekens. Bedrijventerrein Amersfoort. Donkerbruin halflang haar, bruine ogen, 1,62m. Draagt werkschoenen, blauwe skinny jeans en een grijs vest. Bij tips neem rechtstreeks contact op met politie.'
Bram twijfelt geen moment en gaat Chantal zoeken.
Wat is er met Chantal gebeurd? Welke invloed heeft dit op haar leven, dat van haar ouders, Kim en Bram; hoe gaan ze hiermee om?
De auteur durft een moeilijk onderwerp aan te snijden. In eenvoudige schrijfstijl verwoordt ze het leven van Chantal en haar naasten; de lijdensweg van de depressieve Chantal. Met haar vechtlust en humor lijkt ze uit dat diepe dal te komen. Totdat het noodlot toeslaat; hierdoor krijgt ze PTSS. Genezing lijkt verder weg dan ooit. Haar omgeving staat machteloos en iedereen gaat er anders mee om; dit vaak tot frustratie van Chantal. Hulp komt vanuit onverwachte hoek.
Onverwerkt verlies en verdriet worden realistisch verteld. Het vooroordeel: 'als je het niet aan de buitenkant ziet, is het er ook niet', wordt door de auteur de kop ingedrukt.
Lotte roert actuele onderwerpen aan: wachtlijsten en werkdruk bij GGZ-instellingen en bureaucratie bij zorgverzekeraars.
Jammer dat door het boek heen vaak in herhaling wordt gevallen; het gebruik van dezelfde woorden of hetzelfde vertellen met andere woorden; hierdoor vertraagt het verhaal. Taalkundig kan het allemaal net iets beter; met behulp van een redacteur zal dit vast en zeker goed komen.
De verhaallijn is goed opgebouwd. Chantal en Kim worden sterk neergezet; hun diepste emoties worden onparlementair weergegeven, maar passend in dit verhaal.
De auteur heeft met de nodige humor een knap debuut geschreven over vriendschap, vertrouwen, worsteling en hoop.
'Pijn...' 'Kort woordje, maar de lading is vaak enorm.'
Schrijfstijl: 3 ***
Verhaal: 4****
De cover heeft warme rode, gele en blauwe kleuren. Gekleurde druppels vallen naar beneden. De titel wordt later in het verhaal duidelijk; hiermee weet de auteur de lezer te verrassen.
Woensdagavond 22.00 uur, het werk zit erop. Chantal loopt naar buiten en ziet dat het heeft gevroren. Kim zit over haar studieboeken gebogen als ze een berichtje van Chantal ontvangt: 'Eindelijk klaar, en wat denk je? Autoruiten krabben ... grrrr!'
Terwijl Chantal de autoruiten schoonmaakt komen twee collega's nog een praatje maken.
Om half een is Chantal nog niet thuis. Haar ouders zijn ongerust en bellen Kim om te vragen of ze bij haar is.
'Nee', zegt Kim.
'Haar telefoon neemt ze ook niet op', vertelt haar moeder. Kim maakt zich ook zorgen: Chantal haar suïcidale gedachten waren toch voorbij, het ging toch beter met haar, denkt ze. Misschien heeft ze een ongeluk gehad?
Ze kleedt zich aan en gaat naar de ouders van Chantal.
Daar aangekomen is Chantal nog steeds niet thuis. De politie wordt ingeschakeld en er wordt een alert-melding verzonden.
Bram wordt wakker van de alert-melding; hij leest het bericht en kan het niet geloven. Hij voelt zijn hart in zijn keel. Dit kan niet. Hij had Chantal gisteren nog gesproken en toen leek er geen vuiltje aan de lucht. Hij weet zeker dat er iets mis is; het baart hem zorgen.
Urgent: Chantal Bronks (24 jaar). Vermist sinds 17 februari, rond 22.00 uur. Uit Amerongen. Mogelijk gevaar voor zichzelf. Voor het laatst gezien op parkeerpl. Distr. Centr. Doekens. Bedrijventerrein Amersfoort. Donkerbruin halflang haar, bruine ogen, 1,62m. Draagt werkschoenen, blauwe skinny jeans en een grijs vest. Bij tips neem rechtstreeks contact op met politie.'
Bram twijfelt geen moment en gaat Chantal zoeken.
Wat is er met Chantal gebeurd? Welke invloed heeft dit op haar leven, dat van haar ouders, Kim en Bram; hoe gaan ze hiermee om?
De auteur durft een moeilijk onderwerp aan te snijden. In eenvoudige schrijfstijl verwoordt ze het leven van Chantal en haar naasten; de lijdensweg van de depressieve Chantal. Met haar vechtlust en humor lijkt ze uit dat diepe dal te komen. Totdat het noodlot toeslaat; hierdoor krijgt ze PTSS. Genezing lijkt verder weg dan ooit. Haar omgeving staat machteloos en iedereen gaat er anders mee om; dit vaak tot frustratie van Chantal. Hulp komt vanuit onverwachte hoek.
Onverwerkt verlies en verdriet worden realistisch verteld. Het vooroordeel: 'als je het niet aan de buitenkant ziet, is het er ook niet', wordt door de auteur de kop ingedrukt.
Lotte roert actuele onderwerpen aan: wachtlijsten en werkdruk bij GGZ-instellingen en bureaucratie bij zorgverzekeraars.
Jammer dat door het boek heen vaak in herhaling wordt gevallen; het gebruik van dezelfde woorden of hetzelfde vertellen met andere woorden; hierdoor vertraagt het verhaal. Taalkundig kan het allemaal net iets beter; met behulp van een redacteur zal dit vast en zeker goed komen.
De verhaallijn is goed opgebouwd. Chantal en Kim worden sterk neergezet; hun diepste emoties worden onparlementair weergegeven, maar passend in dit verhaal.
De auteur heeft met de nodige humor een knap debuut geschreven over vriendschap, vertrouwen, worsteling en hoop.
'Pijn...' 'Kort woordje, maar de lading is vaak enorm.'
Schrijfstijl: 3 ***
Verhaal: 4****