Als mede sarcoïdose patiënt en als mede pelgrim naar Santiago (4 maal) heb ik het met veel plezier en herkenning gelezen. Dat er nog meer mensen zijn die dit ook hebben gedaan was voor mij een verrassing. en ook nog eens zeer leesbaar geschreven met elke dag een motto. Ik heb er veel leesplezier aan gehad en in een keer uitgelezen.
Samenvatting
De hele weg is een verslag van de pelgrimstocht die Ange van Ommen in 2012 maakte naar Santiago de Compostela, een verhaal over met beperkingen op pad gaan, grenzen verkennen en weer thuiskomen. Ange beschrijft ook hoe ze met de lessen van de Camino in de jaren erna haar leven opnieuw heeft vormgegeven. Ze schrijft volstrekt open en eerlijk over haar gevoelens en emoties, en met gepaste afstand over haar beperkingen. Door de vanzelfsprekende schrijfstijl lijkt het alsof je als lezer de reis samen met haar maakt. Ze laat zien dat je ver kunt komen als je vanuit mogelijkheden leeft.
Over de auteur
Ange van Ommen (1957) werd in 2009 geconfronteerd met sarcoïdose, een ziekte waarbij overal in het lichaam ontstekingen ontstaan. Ze ontdekte dat wandelen voor haar een sleutel tot herstel is. Zo ontstond het idee om een pelgrimstocht te maken. Met haar pelgrimage sponsorde ze de Sarcoïdose Belangenvereniging Nederland, die haar reisverhalen publiceerde op haar website. Inmiddels heeft ze haar reisverslag bewerkt tot het boek De hele weg. De verkoopopbrengsten hiervan gaan ook naar de patiëntenvereniging.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402238532 / 978-94-022-3853-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 25-09-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Reizen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 316
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Om zeven uur zit ik boven in de basiliek voor het lauden. Een streep morgenzon schijnt door de hoge ramen in het koor. De samenzang wordt afgewisseld door het gekwetter van vogels die in de basiliek rondvliegen. Aan het eind van de viering ontvang ik met twee medepelgrims de pelgrimszege, staand in het koor tussen de broeders en zusters. Ik versta niet alles. Wat binnenkomt en zoals ik het vrij vertaald mee wil nemen is: moge het goddelijke je tocht verrijken. Verstild blijf ik na afloop achter in de basiliek.
Tegen de middag zet ik mijn eerste schreden op de Via Lemovicencis, de pelgrimsroute die al in de twaalfde eeuw is beschreven in de Codex Calixtinus. Het is een oeroude weg waarop ontelbare pelgrims mij zijn voorgegaan. In tranen loop ik de heuvel af en kijk regelmatig om naar de basiliek op deze bijzondere plek. Het afscheid van de twee vrouwen raakt me. Ik ben intens blij dat ik Ineke en Michelle heb mogen ontmoeten, twee prachtige vrouwen waarmee ik contact op zielsniveau had. Het is ook goed om mijn tocht vanaf nu weer alleen te vervolgen. Het voelt alsof ik een nieuw fase in ga, of er een diepere laag aangeboord mag worden. Ik geniet van de glooiende heuvels van de Morvan, het groene coulisselandschap, weiden met schapen, afgewisseld met bossen en rivieren, kleine verstilde gehuchtjes en af en toe een kasteeltje.
Ik verwonder me erover dat de route perfect is aangegeven. De heldere Franse losbladige routebeschrijving met bijbehorende kaarten die je in een keurig plastic hoesje om je nek draagt, is bijna overbodig. Wat fijn dat ik minder energie hoef te steken in het vinden van mijn weg. Zo blijft er tijd over om te mijmeren. Ik voel opnieuw dankbaarheid dat ik zo op pad kan zijn.