Rondje Noordzee

Op 1 oktober 2013 neemt Jan van Vliet afscheid van het werkzame leven. Een raadselachtig verlangen naar een nieuw levensgevoel heeft hem geprikkeld de uitdaging van een avontuurlijke fietstocht aan te gaan. Hij heeft zich voorgenomen langs de kusten van acht landen rond de Noordzee te fietsen. Op 27 april 2014 gaat hij op pad. Bijna drieënhalve maand is hij onderweg met alle zintuigen in de hoogste staat van paraatheid. Verrassende ontmoetingen en onverwachte tegenslagen wisselen elkaar af. Het fietsen is vaak intens genieten, maar soms ook intens afzien.

Jan van Vliet (69) woont met zijn vrouw op een deel van de voormalige boerderij van zijn ouders in Leidschendam. Als jongetje groeide hij op met overall en laarzen aan en speelde op het erf, in de hooitas en in de polder. Sindsdien heeft hij zich altijd een buitenmens gevoeld. Fietsen is voor hem de ultieme manier om in zijn omgeving op te gaan. Zijn belevenissen deelt hij graag met anderen.

"Oh sun, shine to me today
Make the flowers grow
Take my troubles away"
Dit liedje schalt uit luidsprekers aan een gevel met het opschrift 'high level music'. We staan met onze fietsen bij de haven van Lerwick. Over een paar uur vertrekt de boot naar de Orkney's. En warempel, heel even breekt de zon volledig door het wolkendek heen en zet de omgeving in vuur en vlam.
De Shetlands hebben zich van hun ruwe en weerbarstige kant laten zien. Woensdagochtend komen we aan met de nachtboot uit Aberdeen. Een stevig ontbijt in de plaatselijke pub en dan op de fiets. Van de omgeving is niet veel te zien. Het is vochtig en mistig. Even later gaan onze regenpakken aan om ze deze dag niet meer uit te trekken.
Heleen is vandaag duidelijk met de voorbereiding van het schaatsseizoen begonnen. Ze nestelt zich op kop en heeft er zin in. In haar kielzog klamp ik mij vast aan 'AA drink' en 'leontien.nl', de sporen van haar professioneel wielerverleden. Flarden van gedachten worden meegenomen door de noordenwind die steeds luider in mijn oren ruist.
Het landschap is volkomen boomloos. Het enige geel dat we ontwaren is van de dotter, die op natte plekken, vooral aan de oevers van meertjes, weelderig bloeit. In de regennevel klinkt regelmatig de jodelende roep van de wulp. Die heeft het blijkbaar naar zijn zin. Vinken en putters zijn hier echter niet meer te vinden.
De hellingen zijn lang en stevig. Vooral als we weer eens vanuit een baai omhoog moeten. Halverwege onze rit vandaag strekt zich een eindeloos lange bergrug uit. Het wolkendek hangt over de kam en vormt het witte gewelf van een groots natuurtheater. Als nietige figuurtjes zoeken wij onze weg in dit decor, ruim acht kilometer vals plat omhoog.