Woeste bergen, dode sterren

Soms voelen we ons niets meer dan een silhouet. Een zwart spekje in het middelpunt van een gigantisch universum. Op kleinere schaal is dit een punt in het woordenlabyrint dat een boek maakt. Dan lijkt het alsof niks meer zin heeft, maar als je zou verdwijnen. Dan stort de hele structuur in elkaar.

Het hoofdpersonage weet niet wat hem overkomt. Hij valt zonder enig besef in een geheimzinnige zoektocht naar iets wat hij eigenlijk liever niet wil vinden. De lugubere elementen vloeien mee met de somberheid tot ze een melancholisch geheel vormen. De zoektocht verloopt moeizaam. De woorden zijn roestig en scherp. Pas op met wat je leest, en zorg dat je zijn zoektocht niet deelt.

Ik strek mijn hand, wetende dat hij toch niet genomen zal worden. Maar toch lijkt een zachte bries mijn uitnodiging te beantwoorden. Ik recht mezelf terug en neem mijn gevraagde met gevoelloze handen ten dans. De danspassen rinkelen als een kapotte klok door mijn hoofd terwijl ik onze wals uitvoer. De wals praalt als een elegante herfstgodin tussen de vallende vlokken en ingesneden valleien. De lucht veranderd tot de helderste sterrenhemel en onze volle maan kleurt hemel en aarde rood. De weinige sneeuwvlokken dwarrelen windstil tussen de pieken van de bergen en vullen onze voetsporen. Zonder mijn eenzame dans te stoppen, bewonder ik de schoonheid van de sterrennacht. De kleuren lijken ons in te pakken en hun warmte lijkt ons te knuffelen. Net zoals bij grootmoeder, krijg ik weer een warm gevoel. Niet enkel door de echte warmte die ik toevertrouwt krijg, maar ook door de herinnering. Dan maar te denken dat ze krachtig genoeg is om je van omhelsde warmte naar gevoelloze kou te veranderen dankzij één wijziging. Deze wijziging komt in de vorm van mijn wals, die stilaan op zijn einde loopt, en wanneer het laatste refrein gezongen is, en de eindige noot de bergen verlaat. Wanneer het lied achter het boek verdwijnt. Zullen we dan samen van de rode nacht genieten, zoals we deden. Toen,…De eerste keer.