Samenvatting
Het is een vertelling over bemind worden en gepassioneerd beminnen, over begeerte, maar ook over de onmogelijkheid van de volmaakte en eeuwige liefde.
De drastische en definitieve beslissing van de verteller is schokkend maar begrijpelijk, want wat rest er nog als je het ultieme geluk gevonden hebt?
Het boek zal gepresenteerd worden op zondag, 24 juni om 14.00 uur bij boekhandel ‘Donner’, Coolsingel 119 te Rotterdam.
Over de auteur
Hij werkte onder andere jarenlang bij het Brusselse theatergezelschap ‘Needcompany’ en reist sinds 2002 de wereld over met het Brusselse danstheatergezelschap ‘Peeping Tom’.
In 2012 voltooide hij de theatermonoloog ‘Verbaas me’, over het leven en werk van Sergej Diaghilev (1872–1929). Deze monoloog wordt nog steeds door hem gespeeld. Omdat de monoloog in de vertelling ‘Ciao, David’ meerdere malen genoemd wordt, is de tekst ervan tevens opgenomen in dit boek.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402245288 / 978-94-022-4528-8
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 18-05-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Hardcover
- Pagina's
- 112
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Na een tijdje liepen we samen nog even de kerk door, terwijl we elkaar steeds even lachend aankeken, alsof we een geheim hadden.
Dat hadden we ook. Althans ik had dat. In de afgelopen jaren had ik hard gewerkt aan mijn monoloog. Eerst veel gelezen, aantekeningen gemaakt, toen geschreven en uiteindelijk was ik nu in het laatste stadium: de voorbereidingen om het verhaal ook werkelijk te gaan spelen.
Ik was meer en meer beland in de wereld van Sergej Diaghilev en soms had ik de bijna mystieke ervaring dat hij heel dichtbij mij was. Of sterker nog, dat ik hem was.
Nu, met David in die magische stad, voelde ik me steeds dichter bij mijn alterego, die met zijn minnaar op stap was.
In de etalages weerspiegeld, zag ik ons voorbijlopen en het leek erop dat de metamorfose compleet was: Diaghilev met zijn eigen prachtige danser, Nijinski, zijn kleine paardje.
Het maakte dat ik me als een pauw zo trots voelde.
David was zich hiervan natuurlijk niet bewust, hoewel ik hem wel uitvoerig verteld had dat ik in Venetië bezig was met dit enorme karwei.
Het was bijna een sacraal moment, toen we samen bij het graf van Diaghilev stonden, waar David enige foto’s van me nam.