Leuk boek, leest makkelijk weg. Soms een kritische blik op het reilen en zeilen bij Championship club Aston Villa. Aanrader voor elke liefhebber van voetbal boeken!
Aston Villa's Wounded Lion
Het verhaal van een gevallen traditieclub
- Auteur
-
Ferdi Delies
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Sport en Spel
- Reviews
- 5,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 21 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Hij rookt niet, hij drinkt met mate en gokken doet hij slechts op kleine schaal. Ferdi Delies schrijft in dit boek over een ander soort verslaving: Aston Villa. Zo komt hij opgesloten te zitten in een dicht gesneeuwd Birmingham, moet hij rennen voor zijn leven als hij achterna gezeten wordt door fans van de aartsrivaal en brengt hij zijn eigen zoon op de wereld als er tijdens de bevalling van zijn vrouw in geen velden of wegen een dokter te bekennen is. Dit boek bevat verder verhalen over ingrijpende gebeurtenissen en telkens worden er verbanden gelegd met het fervent supporter zijn van een voetbalclub. Een ooit zo succesvolle traditieclub waagt een grote gok. Ferdi beseft meteen dat het twee kanten op kan gaan.
Over de auteur
Ferdi Delies (1980) is fanatiek aanhanger van Aston Villa en bezoekt als seizoenkaarthouder vaker een wedstrijd van zijn club dan hem lief is. Van zijn hand verscheen eerder het boek Up the Villa dat eindigt met een degradatie van zijn club uit de poenerige Premier League. Het verhaal eindigde echter niet. Vanaf de tribune van de befaamde Holte End ziet hij zijn club in twee seizoenen geen thuiswedstrijd verliezen. Toch dreigt zijn roemruchte Aston Villa steeds verder richting de afgrond weg te zakken…
Productinformatie
- ISBN
- 9789402246384 / 978-94-022-4638-4
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 13-07-2018
- Taal
-
Nederlands
- Genre
- Sport en Spel
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 210
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Het wachten werd uiteindelijk een uur en langzaam tikte de tijd nog verder. Ik zou mijn vlucht nog wel kunnen halen, maar dan moest er toch echt wel een keer beweging gaan komen. Over honderden Villahoofden heen zag ik tal van politiemensen bijna in de houding staan. Wat er buiten het stadion gebeurde zagen en hoorden we niet, we wisten helemaal niets. Bijna niemand bewoog.
Nog een half uur ging voorbij toen de hekken eindelijk geopend werden. Ik begon te rekenen. Als ik nu in de bus stapte duurde het nog langer voordat ik op het vliegveld was en voordat iedereen eindelijk in de bus zat, was de klok natuurlijk ook nog wel even doorgetikt. De snelste manier was om naar het centrum te gaan om aldaar de trein te pakken naar het vliegveld. Langzaam bewoog de massa aan mensen richting de parkeerplaats waar de voorste Villabussen stonden geparkeerd. Mensen stapten in maar ik wist dat het nog wel even zou gaan duren voordat de bussen konden gaan rijden. Onder politiebegeleiding werden we eindelijk het stadion uit gedirigeerd. Bluesfans stonden op een hoge brug van alles naar ons toe te schreeuwen en andere Bluenoses werden van ons gescheiden door talloze politiebussen die strak tegen elkaar aan geparkeerd stonden. We kwamen de hoek om en in de verte zag ik onze bussen staan. De geparkeerde politiebussen hielden al snel op en door talloze politiemensen werden we verder Small Heath in geleid. Het bleef redelijk rustig aan de blauwe kant. We naderden de bussen en ik nam een besluit. Dit ging duidelijk te lang duren, tijd die ik me niet permitteren kon om mijn vlucht terug naar huis niet te missen. Ik zou gewoonweg deze weg aflopen om zo snel in het centrum te komen. Ik wist dat de bus uit Acocks Green ongeveer een kilometer verder een halte had. Die zou me binnen een paar minuten vlakbij het station brengen waarvandaan ik de trein zou gaan pakken naar het vliegveld. Toen ik de bussen gepasseerd was werd de mensenmassa plotsklap veel minder. Hier en daar liep nog een Villafan en hier en daar waren er nog plukjes aan politiemensen zichtbaar. Maar er was nog steeds een scheiding tussen de Villafans en de scheldende Bluesfans. De weg boog af naar rechts, daar waar ik rechtdoor wilde. De Villafans liepen met de weg mee naar rechts, evenals de politiemensen. Ik stak de straat over.
Net op het moment dat ik dacht dat het allemaal prima gelukt was hoorde ik iemand schreeuwen.
‘Thats a fucking Villafan!’
