Van Amsterdams schoffie naar smeris
Ervaringen van een roerige jeugd en een veertigjarige loopbaan bij de politie Amsterdam

De jeugd bestond uit het nodige kattenkwaad en veel voetbal op straat. Vele avonturen, maar ook spijbelen op de middelbare school. Na een heftig conflict met een leerkracht van school gestuurd. Op vijftienjarige leeftijd al aan het werk en na de militaire dienst tot verbazing aangenomen bij de politie Amsterdam. Na veertig dienstjaren bij de politie zijn er een groot aantal spectaculaire zaken de revue gepasseerd. In het bijzonder de zaken tijdens de recherchejaren. Alle zaken worden op luchtige wijze beschreven en het betreffen zaken, die ontroerend en soms heftig zijn en het beste geschetst kunnen worden als zeker geen alledaagse zaken. De gulle lach komt ook soms om de hoek kijken. Kortom zaken met een traan en een lach.

Henk Oud (1947, Noord-Scharwoude) werd als baby van een paar maanden oud een import-Amsterdammer. In verband met een zeer geschikte woning verhuisde hij op drieëndertigjarige leeftijd met zijn vrouw en twee kinderen van Amsterdam naar Alkmaar. Henk voelt zich nog wel Amsterdammer, want hij heeft tot zijn zestigste gewerkt bij de politie Amsterdam. Inmiddels 38 jaar woont hij, met veel plezier, in Alkmaar. Henk heeft altijd veel gesport, o.a. voetballen, volleybal, schaatsen en tennissen. In verband met zijn leeftijd tennist en schaatst hij nu. Hij is de trotse opa van vijf kleinkinderen. Henk vertelde bij cursussen, die hij als politiedocent verzorgde, of aan vrienden, kennissen en familie weleens een voorval uit zijn politiepraktijk en kreeg vaak te horen: “Henk, jij moet een boek gaan schrijven.” Dus is hij gaan schrijven. Het was geen sinecure, maar het is hem absoluut gelukt!

We confronteerden hem met de bankafschriften en hij gaf volmondig toe, dat hij inderdaad die bedragen had opgenomen om in zijn levensonderhoud en drank te voorzien. Tja, het was wel veel geld en inderdaad er was nog maar weinig geld op haar bankrekening.
Op onze vragen zei hij steeds, dat zijn werkgeefster (de tante) altijd haar volledige toestemming gaf, als hij haar vroeg of hij geld van haar rekening mocht opnemen. Zij had daar nooit bezwaar tegen.
Ja, zeiden wij, maar toch niet zoveel geld en dat voor je eigen gebruik? Ja, ze had zelfs gezegd, voordat ze werd opgenomen in de verpleeginrichting, dat ik van haar geld mocht gaan genieten, want zij had er toch niets meer aan. Zij vond alles goed!

Na dit verhoor zijn Piet en ik gegaan naar Amstelhof, in welke verpleeginrichting ‘tante’ was opgenomen. Nadat we ons doel hadden meegedeeld bracht een verpleegkundige ons naar de afdeling waar tante was. Het bleek de gesloten afdeling te zijn voor zwaar demente patiënten. De verpleegkundige wees ons tante aan, die in haar eentje aan een tafel zat.
We spraken haar aan en voordat we een vraag stelde zei ze een aantal malen achter elkaar alleen maar de twee woorden in het Duits: "Is gut, is gut, is gut."

De verpleegkundige zei daarop tegen ons, dat dit ook de enige twee woorden waren die ze nog kon uitspreken. Piet en ik keken elkaar aan en moesten wel lachen, want alle bewijs tegen de huisknecht viel hiermee weg. Zoals hij had verklaard was het toch ‘Immer gut’…

De huisknecht is op last van de officier van justitie heengezonden. Piet en ik hebben het procesverbaal afgerond en daarmee was de zaak gesloten.
We hadden er ook wel vrede mee, maar de twee neven niet en vanuit hun standpunt begrijpelijk, want de centjes van hun suikertante waren verschwunden.