Het geheim van de droom
Ik wil dat je weet waarom ik mijn ogen voor je verberg

Ze staat op en doet de voordeur open. Tien uur ‘s avonds. De fijne wind waait naar binnen en Romy krijgt veel zin om nu een stukje te gaan fietsen. Maar… wie fietst er nou zomaar om tien uur ‘s avonds? Alleen? En misschien zijn die dieren er nog. Wie weet wordt ze aangevallen!
Toch gaat Romy aarzelend naar buiten. Ze pakt haar fiets en begint een stukje te fietsen. Haar favoriete fietsroute gaat langs het bos, maar na al die dingen maakt de gedachte om daarheen te gaan Romy toch bang. Wanneer ze aan het eind van de straat het bos ziet, stapt ze af en besluit om naar huis te gaan. Het risico is te groot, denkt Romy. Ze draait haar fiets om en springt weer op haar fiets. Ze wil doorfietsen wanneer ze tot haar schrik iemand ziet en hard moet remmen. Ze valt op de grond en haar been komt vast te zitten onder haar fiets. Geschrokken kijkt ze naar de persoon die op de weg staat. Er staat een meisje, met grijze ogen en fijn zilver haar. Ze loopt naar haar toe en helpt met de fiets optillen, zodat ze kan opstaan.
"Uhh… ik denk dankjewel?" Romy zet haar fiets rechtop en merkt dat het meisje meteen naar achteren stapt. "Waar zijn je ouders?" vraagt Romy.
Het meisje haalt haar schouders op.
"Het is hier gevaarlijk. Ik heb gehoord over dierenaanvallen en veel doden!"
Het meisje schudt met haar hoofd en zucht. "Degene die nu in gevaar is, ben jij. Ik zou als ik jou was naar huis gaan."
Romy fronst, maar heeft geen zin om met zo’n klein schattig meisje een ruzie te krijgen. Ze stapt op en fietst weg.
Als ze omkijkt, ziet ze dat het meisje nog steeds op dezelfde plek staat. Haar grijze ogen zijn gericht op Romy, alsof ze honderd procent zeker wil weten dat ze weg is.