Paradox
Verhaal van een seminarist

Een gewone dertienjarige jongen aan het begin van de puberteit, gedreven door zijn passie om later als pater Karmeliet door het leven te gaan en uitgezonden te worden naar Brazilië, zijn opleiding daarvoor en de grote moeiten die hij zich daarbij getroost heeft, verscheurd door heimwee en eenzaamheid, zijn speurtocht tijdens het volwassen worden naar Bijbelse waarheden en Katholieke dogma's en het maken van de juiste keuzes in een leven vol tweestrijd, zijn de belangrijkste ingrediënten van dit voor het grootste gedeelte waargebeurde verhaal. Paradox laat vooral de innerlijke tegenstellingen zien die de schrijver ondervond tussen het moment van het bewust worden van zijn roeping tot aan zijn uiteindelijke beslissingen die het gevolg waren van de innerlijke tweestrijd die hem altijd heeft gekenmerkt.

Dirk van Buren (1953) is geboren in Oss en heeft altijd interesse gehad in de Nederlandse taal en in het schrijven van verhalen en gedichten. In Eindhoven heeft hij gestudeerd voor leraar Nederlands. Op jonge leeftijd was het zijn verlangen om als pater Karmeliet uitgezonden te worden naar Brazilië om daar onder de arme bevolking werkzaam te zijn. In het dagelijkse leven leidt hij nu een eigen bedrijf, 'VanBuren Patent Management', in Steenwijk. In zijn vrije tijd speelt hij graag gitaar en brengt zijn vakanties het liefst door op een van de prachtige Griekse eilanden.

Lange tijd lag ik na te denken over mijn nare situatie waarbij ik mezelf moest voorhouden dat alles heel normaal was en dat deze slag gewonnen moest worden. In gedachten liet ik mijn motivatie opnieuw de revue passeren waarbij ik mezelf voorhield dat deze pijn slechts tijdelijk zou zijn. Ik had er inderdaad voor gekozen om mijn middelbare schoolopleiding te gaan volgen aan een seminarie waar jonge jongens hadden gekozen voor een opleiding tot pater in de orde van de Karmelieten. Ik wilde priester worden. Dat deze opleiding gevolgd werd bij de Karmelieten had alles te maken met mijn bijna onbegrensde verering voor die jonge Karmeliet bij wie ik soms als misdienaar de eucharistieviering mocht dienen. Bij hem had ik, tijdens de wandeling langs het hertenkamp, de motivatie en zin gekregen om als Karmeliet naar Brazilië te worden uitgezonden om daar onder de allerarmsten te mogen werken. Ik stond in vuur en vlam. Het was ook mijn ideaal geworden en blijkbaar waren daar veel offers voor nodig. Dat wist ik toen nog niet.
De verdrietige telefoongesprekken had ik steeds met mijn moeder moeten voeren en niet met mijn vader. En juist mijn vader, de meest radicale katholiek in de familie, degene die het meest trots op me zou zijn als ik ooit tot priester zou worden gewijd, bleef het meest op de achtergrond. Hij had me nog wel een vergulde kelk in het vooruitzicht gesteld voor de dag dat ik mijn eerste officiële katholieke dienst zou leiden, net zoals dat gebeurd was bij de pater wiens voorbeeld ik wilde volgen.
Met mijn zakdoek in de ene hand en mijn transistorradio in de andere verdween ik weer diep onder de dekens. Het volume zo zacht mogelijk, maar nog net hoorbaar voor mij, luisterde ik zo verder naar de voetbalwedstrijd van Ajax tegen Benfica, de derde en beslissende wedstrijd in Parijs. De uitslag van 3-0 gaf me toch weer een enigszins tevreden gevoel waarmee ik uiteindelijk probeerde te gaan slapen.