De postbode
Onbewust slachtoffer van een politiek dominospel

In deze politiek getinte spionagethriller, die voor een groot deel op waarheid is gebaseerd, is een postbode dagelijks onbewust getuige van veel politieke gebeurtenissen en de effecten van spionage. In deze thriller speelt de internationale wereld van spionage en politiek een hoofdrol. Daarbij spelen persoonlijke intriges, liefde, haat, overspel, moord en verdriet een minstens zo belangrijke rol. In het boek zijn beschouwende teksten en spirituele gedachten verweven die samensmelten in het verhaal. Zonder het te weten komt het politieke dominospel steeds dichter bij de postbode met alle gevolgen van dien. Een spionagethriller waarbij zichtbaar wordt dat het verhaal van de postbode ook voor de lezer zelf zou kunnen gelden.

Fred Bekenkamp heeft aan het einde van zijn militaire loopbaan een aantal jaren bij de militaire inlichtingen en veiligheidsdienst gewerkt. In die periode was hij getuige van veel bijzondere situaties waar nooit over gesproken kan worden. Toch wist hij een weg te vinden zijn gedachten er ervaringen te verwerken door te gaan schrijven. Na het schrijven van de spionagethriller Het Element was het verhaal nog niet helemaal af en dat leidde tot het schrijven van De Postbode als politieke spionagethriller.

De knal was oorverdovend hard en dreunde lang na. De grond leek te trillen onder zijn voeten. Dennis Brandelink was wel iets gewend door al die jaren die hij in meerdere rollen voor defensie werkte. Maar de 93 kg granaat op zo’n 250 meter afstand kon je een voltreffer noemen. De bunker had Dennis voldoende bescherming geboden, maar de omgeving eromheen had het ernstig te verduren gehad. Hij wist wat de vernietigende kracht van explosieven kon veroorzaken. Welke effecten het al op de wereld had gehad. Welke strategische en tactische waarde het met zich mee kon brengen. En dat in de context van vrede, van oorlog, van liefde, van waanzin. Zijn nieuwe opdracht was om een geheime lading van hoog explosief materiaal van Londen naar Nederland te verschepen. Daarbij was er een schimmig steekspel van geheimzinnigheid geweest.

Eerst was er gezegd dat hij naar Londen moest, maar dat ging natuurlijk niet door. Typisch het leger had hij gedacht! En ineens moest het toch weer wel. Dennis was dat gewend, maar dit keer was er veel schimmig gedoe! Gedoe paste niet in dit soort missies. Gedoe had al genoeg mensenlevens gekost in zijn militaire loopbaan! Dennis dacht aan die keer dat een collega door een scherf geraakt was. Hij had hem willen redden. Alles wat hij geleerd had op het vlak van EHBO had hij gebruikt. Maar het had niet mogen baten.

Het gelaat van zijn medestrijder had helemaal onder het bloed gezeten. Dennis was bang geweest dat zijn maat in zijn eigen bloed zou verdrinken. Alleen de ogen waren zichtbaar geweest. De spiegels van de ziel, zoals Dennis dat noemde. Op het moment dat zijn collega stierf zag Dennis de ogen opdrogen. Een bizar moment dat in zijn eigen unieke vorm vreemd genoeg mooi was. Te midden van de rondvliegende kogels was er een moment van rust. Bizar en bijzonder. De opgedroogde ogen leken hun bezieling verloren te hebben. De glans van het leven was weg. Moge hij in vrede rusten.