Dichtbij Cris,
Ik ben nog geen jaar weduwnaar.
Ik heb ook een fijne vriendin gekregen.
Ook een boekje via boekscout"Wat ik Eris vertelde over dementie"uitgebracht.
Ook geprobeerd van me af te schrijven.
Gaandeweg bedacht ook anderen te steunen.
Fijn dat je het hebt gedaan ik heb gevoeld hoe het voor jullie was en ook dat schrijven je sterker heeft gemaakt. Met deze ervaring verder gaan is een extra stimulans voor je toekomst en die van Krisje en Fender.
Gisteren heb ik de laatste bladzijden van je boek gelezen. Voor iemand die moeite heeft met lezen ging het me vrij gemakkelijk af. We hebben elkaar al eventjes gesproken en zoals ik al had aangegeven wil ik toch het een en ander op `papier`kwijt.Chris,je boek heeft enorme indruk op me gemaakt! Ik moet eerlijk toegeven dat het de eerste keer is dat ik `zoiets` lees. Normaal ben ik nooit verder gekomen dan wat losse kreten in een tijdschrift. Natuurlijk hebben we allemaal wel iemand in onze omgeving die een dierbare heeft verloren of misschien hebben we zelf al familie of vrienden af moeten staan. We staan daar dan op onze eigen manier bij stil en hebben dan een bepaald idee hoe zo iemand zich moet voelen of hebben daar al enige ervaring mee. Daar blijft het dan wel bij...! Je hebt een idee maar waar dat dan op gebaseerd is weet je niet goed. Jouw boek heeft me nogal met beide benen op de grond gezet. De intensiteit van het verlies van jouw lief en het grote rouwen wat daarmee gepaard gaat is iets om over na te denken. Uiteraard leven we allemaal in de waan van de dag en dat is maar goed ook,zonder echt stil te staan hoe snel alles zomaar voorbij kan gaan. Een flits,een moment,de tijd stond even stil. Het waarom ,waarom Ursula en waarom nu zijn grootheden waarop we geen antwoord krijgen tenminste niet in dit aardse bestaan.Jouw beschrijving van al de ervaringen die je hebt gehad na het overlijden van Ursula hebben me diep geraakt. Ook jouw opmerking dat je weleens gewoon met Bram loopt te wandelen en dan eigenlijk door alles wat er gebeurd is beseft dat je dus zomaar neer kunt vallen en niet meer opstaat is confronterend. Chris ik wil je bedanken voor mooie woorden en de lessen die ik eruit kan trekken. Ik hoop dat het boek je helpt in het verwerken van het verlies van Ursula,de liefde van je leven!
Ik wil hierna met wat kernwoorden aangeven welk gevoel ik heb ervaren tijdens het lezen.
-Ursula - verdriet - pijn - woede - onrecht - confronterend - beklemmend - de kinderen - strijd - rouwen - Bram - licht - begrip - liefde - Inge.
Beste Chris, het zijn maar wat kreten die me zo te binnen schieten,ik zal er best wat vergeten zijn. Chris,namens T...., E..... en M.. wil ik je fijne feestdagen toewensen en een gezond en voorspoedig voor jou,de kinderen,Bram en allen die je dierbaar zijn. Sterkte en het ga je goed.
Recensie www.peuteren.nl
Onze mening
Het kan ons dagelijks overkomen, maar gelukkig is het niet iets wat ons dagelijks bezig houdt: Het verlies van je partner. Zomaar, van het een of het andere moment. Soms na een lang ziekbed, soms geheel onverwacht. En daar sta je dan... met lege handen en een hart vol verdriet. Het overkwam Chris Pin. Hij verloor na eenentwintig jaar zijn vrouw en moeder van zijn twee kinderen.
De dood van zijn vrouw, zo vreselijk onverwacht, was voor Chris aanleiding een dagboek bij te houden waaraan hij zijn gedachten kon toevertrouwen. Dit dagboek vormt de basis van dit boek. Chris neemt je in zijn boek mee in zijn gedachtegang, de wirwar aan emoties, ratio versus emotie, zijn beleving en ervaring op een open en eerlijke manier beschreven. Herkenbaar, mooi, vol gevoel en om stil van te worden en af en toe een traantje weg te vegen.
