Mam... ik ben je kwijt
- Auteur
-
Ellen Didden
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Rouwverwerking
- Prijs
- € 17 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Wat gebeurt er als je zelfstandige moeder dement wordt? Hoe moet je hier mee omgaan en hoe moet je het accepteren? De moeder van Ellen Didden was een hele zelfstandige vrouw, die op jonge leeftijd al weduwe werd en nog een zoon thuis had en een bedrijf. Zij stond er plotseling alleen voor om het bedrijf te runnen. Later deed ze dat samen met haar zoon. Een vrolijke vrouw, erg ad rem en zorgzaam, die haar mannetje stond. Toen werd ze dement en takelde ze af. Haar familie kende ze later ook niet meer en dat is als kind het ergste wat je kunt bedenken. Eigenlijk ben je 'je moeder kwijt' en toch is ze er nog...
Over de auteur
"Ik ben op 21 november 1952 geboren in Gouda. Ik ben ‘Bloembindster’ en heb een aantal jaren bij het Openbaar Vervoer gewerkt. Nu werk ik los/vast. Creatief zijn, dat heb ik wel in me. Dit is de eerste keer dat ik een verhaal schrijf en dat in boekvorm uitkomt. In mijn boek gaat het vooral om gevoelens en machteloosheid. Het is mijn eigen verhaal, zoals ik dat heb beleefd."
Productinformatie
- ISBN
- 9789461763815 / 978-94-617-6381-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 05-08-2011
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Rouwverwerking
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 62
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Ik kwam terug van vakantie zoals zo vaak was gebeurd. Dan ga ik altijd direct naar mijn moeder. Kijken hoe het met haar is en vertellen wat ik heb gedaan, ook al werkt dat niet hoor, toch doe je dat. Ik kom dan altijd binnen en zeg dan niets, zo van even kijken wat ze zegt als ze me ziet. Altijd zei ze: "Hé hallo ben jij er ook" maar nu zei ze: "u komt toch niet voor mij?" Ik schrik, "echt wel", zeg ik, "ik ben je dochter". Nou dat was niet waar, ik was haar dochter niet.
Ik ben helemaal van slag, nu gaat het pas echt beginnen ze herkent me niet meer, daar was ik altijd al bang voor. Dit was de eerste keer, maar nu ben ik haar echt kwijt.
De keren die daarop volgen gaan weer goed, maar toch slaat ze de plank steeds vaker mis.
Ze herkent gewoon iedereen, dus we zijn weer een beetje gerust gesteld. Wel is het zo, dat als ik langs kom, ze vaker boos is om wat, weet ik niet. Soms zegt ze het, maar meestal niet en een bezoek is dan niet zo gezellig hoor. Soms ga ik na vijf minuten al weer weg heel teleurgesteld, maar het is niet anders. Ze vraagt ook vaker waar haar moeder is en dan zegt ze weer dat haar moeder boos op haar is. Allemaal van die dingen die ik niet kan begrijpen.
Reviews
Er zijn nog geen reviews over dit boek