Samenvatting
De hemel huilt, zomaar op een dag in oktober. Sandra neemt je mee in haar gedachten, vijf jaar van haar leven. Niet zomaar een boek over borstkanker of over angst en verdriet en keuzes die je dan moet maken. Hoe overleef je je leven in zo’n periode? Ontroering en een glimlach zullen de verhalen met Haagse humor u zeker brengen. Een emotionele rollercoaster is waarschijnlijk de beste omschrijving. Durft u deze rit aan? Sandra had geen keuze. Zij onderging het en schreef het op.
Over de auteur
Ik ben 49 jaar oud en een geboren Haagse. Geboren in de oude wijk Schilderswijk groeide ik op met mijn twee jongere zusjes. Op jonge leeftijd werd ik al verliefd op Scheveningen. Na een onbezorgde jeugd, kwam er totaal onverwachts de ziekte borstkanker in mijn leven. Buiten de pijn en het verdriet, bracht het ook veel humor en kracht in mijn leven. Ik besloot mijn gevoelens, mijn angsten, mijn liefde, mijn humor en kracht op te schrijven."
Inkijk
Ja Mo, je hebt een ‘eigen kamer’ en als je niet in coma zou liggen, zou je rechtop in je bed zitten met een grote glimlach rond je mond, roepend "Tatatatataaaaaaaaaa", maar nu lig je. Stil. Wit.
Het is dat ik weet dat jij het ben, want je bent echt onherkenbaar. Ik wist niet dat het mogelijk was om zoveel slangen en infusen in iemands lichaam te pompen. Alleen je gezicht, getekend van pijn en verdriet, is hetzelfde, "Ja het is triest", zegt de verpleegster. Triest gaat mij door mijn hoofd. Nou dat vind ik nog erg zacht uitgedrukt. Maar ik knik ja en vraag of ik even met haar alleen mag zijn.
Mijn handen gaan langzaam door haar korte haren. Eindelijk had ze weer haar. Mijn lieve kleine Mo. Langzaam strijken mijn vingers over je gezicht. Ik pak je hand, hij is dik en koud. Je weet dat ik er ben, je voelt het, dat is één ding wat ik zeker weet. Hier lig je dan, een griepje zeiden ze van de week. Nou lekker griepje, de kanker was terug en triest noemen ze dat. Ik noem het ongelooflijk, een slecht scenario uit een B-film lijkt het wel.
