Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België)
(Past door brievenbus)
Samenvatting
Als je klein bent, lijkt alles vanzelfsprekend. Je staat bij weinig dingen in het leven echt stil en beseft niet dat alles wat je meemaakt werkelijk ‘once in a lifetime’ is. Eigenlijk vind je het alleen maar spannend om ouder en groter te worden en wil je niet meer worden gezien als een klein kind.
Nu is Kimberly Snoyl op een punt in het leven beland dat ze een eigen kijk op de wereld heeft en ze gaat door verschillende overgangen die horen bij het volwassen worden. Door middel van haar columns wil ze op een positieve manier aangeven waar zij mee te maken krijgt en een boodschap achterlaten.
Over de auteur
"Ik ben een Surinaams Nederlandse student van 23 jaar. Ik heb in Suriname gewoond tot mijn 13e en ben daarna naar Nederland verhuisd met mijn moeder en zus. Hier heb ik de middelbare school gedaan en ben daarna met een bacheloropleiding begonnen. Ook vind ik het heerlijk om te schrijven, dus toen ik in 2009 door een vriend werd benaderd om columniste te worden voor het Surinaams vrouwenblad 'IK Magazine', kon ik deze kans niet laten liggen!"
Als ik naar de mensen van de vorige generatie om mij heen kijk, zie ik dat de meeste van hen gewoon hun levens leiden. Elke dag naar het werk. In het weekend rustig aan doen, af en toe op vakantie... Hadden zij ook niet die dromen om een turbulent leven te leiden? Zijn ze hun dromen vergeten, of is het er gewoon nooit van gekomen? Nooit genoeg geld om die wereldreis te maken. Altijd onderweg... uitstellen naar morgen.
Ik liep nog altijd met het gevoel dat ‘het’ nog moest komen. Maar nu ik naar mijn leven en de levens van mijn leeftijdsgenoten kijk, denk ik: Dit is het! Nu is het moment waarop ik echt iets moet gaan doen met mijn leven. De beslissingen die we nu maken zijn erg belangrijk, want bepaalde beslissingen zullen de rest van ons leven gaan bepalen! We moeten goed nadenken en kiezen: wat wil ik doen met mijn leven? Carrière maken? Een gezin? Een combinatie van beide? Een klassiek trilemma...
Soms word ik ook een beetje moedeloos van die druk. Misschien leg ik mezelf die druk op: dat ik nu al moet beginnen met het vormen van mijn toekomst. Als ik iets belangrijks wil bereiken, moet ik nu al een richting kiezen, nu al met ideeën komen en die uitwerken. Zou mijn scriptie die ik binnenkort ga schrijven al iets zijn dat anderen aan het denken zet? Iets dat een bijdrage levert aan de wereld of aan wetenschap. Want dat is wat ik graag zou willen leveren... Toch?
