Voorkant cover van Als tranen konden doden

Achterkant cover van Als tranen konden doden

Als tranen konden doden

Auteur: Irene de Groot
Uitvoering: Paperback
Genre: Jeugdboeken

Prijs: € 16 ,50
Verzending: Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd: Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Roxy is een verlegen meisje. Haar moeder heeft een nieuwe vriend bij wie ze wil intrekken. Het enige nadeel is: Die vriend woont aan de andere kant van het land. Roxy is het daar niet mee eens, maar ze kan daar niets tegen inbrengen. Eenmaal verhuisd ontmoet ze Evan. Hij helpt Roxy door de moeilijke periode heen te komen. Maar Evan blijkt niet degene te zijn die ze denkt dat hij is...

Over de auteur

"Ik ben Irene de Groot en geboren op 27 december 1997. Toen ik 4 jaar was schreef ik mijn eerste verhaal. Op de basisschool schreef ik al opstellen en begon ik met dichten, mijn tweede grote passie. Nu heb ik dus mijn eerste boek Als tranen konden doden uitgegeven. Ik ben er heel erg blij mee, ook hoop ik dat ik nog vele boeken kan schrijven en uiteindelijk mijn carrière daarop kan baseren."

Productinformatie

ISBN: 9789461766816 / 978-94-617-6681-6
Uitgeverij: Boekscout YO
Verschijning: 16-12-2011
Taal: Nederlands

Genre: Jeugdboeken

Uitvoering: Paperback
Pagina's: 34
Formaat: 12,5 x 20 cm
Illustraties: Nee

Inkijk

Vandaag is de dag, 17 augustus, vandaag gaat het gebeuren. Zenuwachtig sta ik voor de winkel. Ik moet mijn best doen niet te huilen, als ik zou huilen zou heel het plan eraan gaan. Het is zover. Trillend als een rietje loop ik de winkel binnen. Even later probeer ik zo normaal mogelijk de winkel uit te lopen. Als ik buiten ben, wat ik een wonder vind, begin ik te rennen. De Patrijsstraat uit, weg van hier, weg van alles. Waarom leef ik nog, wat heeft leven nog voor zin? Ik bedenk me dat ik mijn familie in veiligheid moet houden, dus ga ik toch naar het steegje toe. Als ik in het steegje aankom zie ik niemand. Even voel ik opluchting, totdat heel mijn lijf zich spant omdat er een hand voor mijn mond wordt geslagen. Ik probeer te gillen, maar de hand heeft mij te stevig vast. "Waar is het?!", vraagt Evan aan me. Ik beweeg niet. Evan geeft me een trap in mijn maag. Ik verkramp. Met tegenzin haal ik het uit mijn tas. "Mooi zo Rox, ik wist wel dat je het zou doen." Hij grist het uit mijn handen. Met een gemene grijns op zijn gezicht duwt hij me tegen de muur. "Mondje dicht, of anders..." Hij stapt op zijn motor en rijdt weg. Ik zak in elkaar. Wat heb ik gedaan? Waarom, waarom moet ik nou altijd de pineut zijn? Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen. Ze stromen over mijn wangen. Daar zit ik dan, huilend, in een steegje. Dan zie ik een schaduw verschijnen...