Het is een heel bijzondere ervaring om eerst "Laten we dansen te lezen" en meteen daarna Oek de Jong's "Pier en Oceaan". Ik kan het boek van de Jong niet lezen zonder ook aan het eerste te denken, door thematiek en (bijna) synchroniteit in tijd. En dat is een compliment voor het boek van Niko van der Sluijs. Qua waardering is het Sparta versus Ajax. Van de een houd je meer; de ander respecteer je meer (en in mijn geval ook wel wat gevoel er bij) dat maakt qua beoordeling:
Samenvatting
“Laten we dansen” schetst een stads- en tijdsbeeld uit de zestiger jaren van Rotterdam en Parijs. Rotterdam- Zuid is het decor van Pieter, gitarist in een band, die een intens laatste jaar op de HBS beleeft. Hij komt in 1967 onverwacht in Parijs terecht, waar hij , naast de ontmoetingen met andere Rotterdammers, geconfronteerd wordt met demonstraties, zoals hij die meemaakte met “Provo” in Nederland en tenslotte de heftige en veel besproken studentenrellen van mei 1968. In Parijs ontmoet hij zijn eerste, echte liefde. Een verhaal over het volwassen worden in “the roaring sixties” met veel muzikale associaties.
Over de auteur
"Ik ben in december 1947 geboren en heb mijn tienerjaren doorgebracht op een HBS in Rotterdam-Zuid. De intense jaren op deze school en het vervolg daarop hebben mij aangezet dit boek te schrijven. Op basis van herinneringen, gesprekken en oude aantekeningen heb ik de eindjes weer aan elkaar kunnen knopen. Ik heb mijn muzikale associaties verweven in de tekst."
Productinformatie
- ISBN
- 9789462066373 / 978-94-620-6637-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 18-01-2013
- Taal
-
Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 240
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Een antieke spoorwagon met fraai gerenoveerde compartimenten, het meest trendy restaurant tussen Dune de Pyla, de grootste zandduin van Europa en Cap Ferret, de laatste plaats van het schiereiland ten westen van het Basin d’ Arcachon. Het was donker, waardoor ik mij onderweg naar het restaurant niet kon oriënteren en het gevoel had in een onherbergzaam gebied midden in de bossen te zijn.
De ober liep met een karretje door het pad tussen de compartimenten om de authenticiteit van een restauratiewagen zoveel mogelijk recht te doen. Wij pasten met zes mensen op twee banken in een coupé met tussen ons een smalle tafel, wit en chique gedekt. Boven ons prijkte een bordje met de bijpassende cijfers en letters, première classe. “Last train to Clarksville”, (Monkees).
Ik begon mij ongemakkelijk te voelen over de rekening, die op tafel zou komen en die boven mijn budget zou uitstijgen. Ik fluisterde Françoise in het oor of zij wist dat we in zo’n dure tent zouden eten.
‘Ja joh, maar dat betalen wij niet hoor!’
‘Wie dan wel?’
‘De Generaal.’
‘Waarom?’
‘Hij wil brallen in het bijzijn van z’n vrienden, daar heeft hij die respectloze jeugd niet bij nodig. De drank betaalt hij maar voor de helft. De vorige keer hebben we hem een behoorlijke poot uitgerukt en daar is die knakker op teruggekomen.’
Haar boodschap in licht Rotterdamse tongval streelde mijn oren.
‘Jouw vader lijkt mij geen man om dat gebral passief aan te horen.’
‘Pa kan goed met hem opschieten, die twee voelen elkaar feilloos aan en dat beetje poeha neemt hij op de koop toe.’
‘Waar kennen die twee elkaar van?’
‘Ze hebben samen in het verzet gezeten.’
Reviews (4)
Niko van der Sluijs schets in “Laten we dansen” een periode die duidelijk op velerlei wijze grote indruk op hem heeft gemaakt. Hij slaagt erin deze korte maar ingrijpende periode uit zijn leven- met z’n vluchtige vrijages en verliefdheden en een ontluikende eerste echte liefde, in combinatie met een nog pril politiek bewustzijn, geplaatst in een kenmerkende periode van de woelige jaren 60- op een zeer prettig leesbare en beeldende wijze te beschrijven.
Lees het verhaal, beluister de vaak heerlijke muziek waarnaar in het boek wordt verwezen, (her)beleef daarmee de tijd. Je voelt mee in een onstuimige verliefdheid en laat je als vanzelf meevoeren in de daaraan gekoppelde tragiek.
Ik heb mij met plezier laten leiden in deze dans, met zijn decor van een nog studentikoos Rotterdam en een onstuimig Parijs.
Lees het verhaal, beluister de vaak heerlijke muziek waarnaar in het boek wordt verwezen, (her)beleef daarmee de tijd. Je voelt mee in een onstuimige verliefdheid en laat je als vanzelf meevoeren in de daaraan gekoppelde tragiek.
Ik heb mij met plezier laten leiden in deze dans, met zijn decor van een nog studentikoos Rotterdam en een onstuimig Parijs.
De opkomende golf van nederpopgroepen, het stonesconcert in het Kurhaus, de veranderende sexuele moraal in de vrijgevochten jaren zestig; het is prachtig geschreven en herkenbaar voor allen die deze tijd bewust hebben meegemaakt. Het is allemaal verpakt in een ontroerend en romantisch verhaal. Ik heb het in één ruk uitgelezen en ben nog bezig om de genoemde muziek uit die tijd op Youtube te herbeleven.
Het is zeker ook een stukje nostalgie naar die knetterende Puch, die spetterende muziek, de lange sjaal en ook het nachten doorhalen met meisjes, terwijl we nog niet van HIV gehoord hadden. Maar het is vooral het verhaal over liefde op de grens van pubertijd en volwassenheid, dat speelt in Rotterdam en Parijs. Na elk hoofdstuk wil je weten wat het volgende brengt. Bij het bijna letterlijke einde moet je een traantje wegpoetsen.
