EGODOCUMENT van HENK WINTERS

Ter ere van zijn 65e verjaardag, schreef Henk Winters 65 egodocumenten om zijn leven voor altijd vast te leggen voor familie, vrienden en kennissen. Op een eerlijke, ontwapende wijze neemt hij de lezer mee in zijn onstuimige, en vaak bizarre verhalen en anekdotes over zijn jeugd in Steenwijkerwold en later de homoscène in Amsterdam met zijn seks, drugs en rock ’n roll. Een huis gemaakt van bierblikjes, een ligbad in de huiskamer, een privétram voor een familiefeestje, fietstochten over het asfalt in plaats van door de natuur, uitgaan in een pak van doorzichtig plastic, een Palestijnse terrorist in Boedapest, Sportcentrum SILO, SOA’s, een voetbalstadion, Sinterklaas, buurthuizen en snert… Zomaar een greep uit het Egodocument van Henk Winters, opdat zijn kleurrijk leven niet vergeten wordt!

Henk was in het televisieprogramma “De Wereld Draait Door” (februari 2012) , waarin hij verklaarde dat hij zijn lichaam na zijn dood ter beschikking stelt van de tentoonstelling “Body Worlds”. Zodat hij het eeuwige leven krijgt en mensen altijd plezier van hem zullen hebben. En dan het liefste als voetballer. In New York!

Het huis moet er altijd min of meer bijzonder uitzien vind ik. Ik woonde zo’n 10 jaar in de Borgerstraat in Amsterdam,en dat tot groot genoegen van mijzelf en vele anderen. Er werd hier ook veel en stevig gedronken en dat waren jarenlang blikjes Heineken, en op een gegeven moment suggereerde iemand om de blikjes tegen de muur te plakken en dat leek me wel wat. Het eerste blije hing er al snel en daarna volgden er nog velen. Ja, uiteindelijk werden het er enkele duizenden!
Vele dranksessies werden er gehouden en tegelijker-tijd werd er gelijmd, geplakt en gebouwd. Éen blikje in het midden en daaromheen zo’n zeven blikjes ge-plakt, deze elementen werden in elkaar geschoven en op elkaar gezet, totdat er uiteindelijk torens en bruggen ontstonden uit de “ringetjes” van de blikjes en er werden ook blikjes aan het plafond gehangen. Er lag zelfs een slang van blikjes door het huis…
Vele malen liep ik naar Slijterij Blankert in de Kinkerstraat om weer zo’n 48 blikjes te halen, die weer snel in de dorstige kelen verdwenen.
Plots kwam er een verzoek van Hermine om de blikjes te gaan filmen voor een VPRO programma (de titel is me ontschoten) en dat leek me wel leuk, dus op een dag kwam er een cameraploeg (camera: Jan de Bont!). We zijn ongeveer de hele dag bezig geweest en het resultaat was een fraai filmpje, maar helaas is het nooit uitgezonden, waarschijnlijk omdat er teveel reclame in zat….
Vele foto’s zijn er van het kunstwerk gemaakt en een aantal heb ik opgestuurd naar Heineken. Die reageerden met een nette brief een bijpassend cadeau: zes bierglazen… Ik vond dat zo banaal, dat ik die meteen teruggestuurd heb en ik besloot dat er NOOIT weer Heineken in mijn huis zou komen. We kregen toen nog een uitnodiging voor een rondleiding door de Heinekenbrouwerij op de Stadhouderskade, maar daar hebben we feestelijk voor bedankt.
Er stond eens een artikel in Vrij Nederland over de Kinkerbuurt en daarin werd ook een opmerking gemaakt over huis dat helemaal met bierblikjes versierd was. Toch wel leuk. De consumptie draaide op volle toeren in genoemde tv-opname vertelde ik dat ik geen boodschap had aan de oproepen om het wat rustiger aan te doen – integendeel: flink consumeren stond hoog in mijn vaandel.
Uiteindelijk zouden de woningen afgebroken worden en ik was een van de laatste bewoners die het huis ging verlaten (ik zou daarna naar de nieuwbouw in de Ten Katestraat verhuizen). Op een ochtend ging mijn huis onderuit en de blikjes vielen met een enorm geraas naar beneden.
Einde huis en einde kunstwerk van bierblikjes. Toch veel plezier gehad!
Bier heeft altijd een belangrijke rol in mijn leven gespeeld, maar een “bierbuik” heb ik nooit gehad, of, zoals een journalist van De Gooi-en Eemlander ooit eens schreef: “Sportman als Henk is, hij heeft geen bierbuik.”