Samenvatting
Raphaël is net 23 als hij door een ongeluk overlijdt. Dit brengt een machteloos verdriet bij zijn ouders, zus en eenieder die hem liefheeft. Wat gebeurt er dan allemaal? De steun en de saamhorigheid. Reacties, zowel hartverwarmend als kwetsend. Veel verdriet en toch ook veel mooie momenten. Dit boek geeft een verloop van toen tot nu, drie jaar later. Een leven dat in een oogwenk 100 procent is veranderd en nooit meer hetzelfde wordt.
Over de auteur
"Ik ben 58 jaar geleden geboren in Amsterdam, heb lange tijd in Heemskerk gewoond en ben sinds 1993 woonachtig in Breda. Ik ben bijna 30 jaar gelukkig getrouwd met Peter en bovenal de trotse moeder van Solange en Raphaël. Drie jaar geleden is Raphaël verongelukt en dat heeft mij tot het schrijven van dit boek gebracht. Een ode aan mijn zoon en een helpende hand bij dit verdriet, de verwerking en ermee om leren gaan."
Inkijk
Maandag 8 maart, een gewone maandag!?
Na de normale huishoudelijke klusjes was ik klaar om, na de lunch, voor een controle naar het ziekenhuis te gaan, nog niet wetend dat het een heel ander ziekenhuis zou worden.
Even na 12 uur ging de telefoon.
Een van Raphaëls werkgevers met de boodschap: "Els, ik heb een hele nare mededeling. Raphaël heeft een ongeluk gehad en het is ernstig. Hij ligt in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Je moet er zo snel mogelijk heen, het is echt ernstig!"
Ik heb direct na dat telefoontje het ziekenhuis gebeld en toen kreeg ik te horen dat Raphaël er erg slecht aan toe was en gereanimeerd werd. Peter gebeld, Solanges werk gebeld en toen bedacht ik me dat ik in Breda stond en als de sodemieter naar Eindhoven moest, alleen hoe?
Ik ben naar buiten gelopen, heb om me heen gekeken en ben naar de buurvrouw gelopen wiens auto ik zag staan. Ik rij zelf geen auto meer vanwege de ziekte M.S. Zij stond meteen klaar om me weg te brengen en ondertussen was een buurman ook op de hoogte gebracht. Hij heeft zijn vrouw geroepen en heeft bij ons alles afgesloten, want ik dacht nergens anders meer aan, alleen maar dat ik zo snel mogelijk naar mijn kind moest! Met zijn vieren zijn we naar Eindhoven vertrokken, gesteund door mijn lieve buren die me moed inspraken en hopend en biddend dat het goed zou komen.