Praagse Herfst
Heimwee naar morgen

Onze dorpsdokter Parthoens bekeek mijn been en stelde vast dat het scheef gebroken was. Een legerarts die toevallig langs kwam om zijn cyclisten te controleren en meer ervaring had met dergelijke kwetsuren, bevestigde dat het om een dubbele beenbreuk met complicaties ging. Opdat mijn been weer recht aaneen zou groeien, ging het tot aan mijn lies in het gips. Ik werd vervolgens op een veldbed gelegd, met een ingewikkelde metalen constructie boven mij die door een kabel en katrol het gekwetste lichaamsdeel omhoog en gerekt moest houden. Uit schrik dat ik kou zou vatten, had mijn moederke het veldbed waarop ik in tractie lag, kort tegen de Leuvense stoof geplaatst. Onder het gips troepte mijn zweet op een hoopje, en na een tijd begon mijn ingepakt been vreselijk te jeuken. Het was alsof er een regiment luizen op mijn huid zat te fuiven. Mijn moederke trachtte de ondraaglijke jeuk wat te verlichten door af en toe met een lange breinaald onder het gips aan mijn geteisterd been te krabben. Weken aan een stuk heb ik op dat veldbed liggen afzien. Totdat uiteindelijk de oorlog uitbrak.
Stuka’s scheuren huilend boven ons dorp, als gieren op zoek naar een prooi. De cyclisten die bij ons ingekwartierd lagen, zijn inderhaast op hun legerfietsen weggestoven alsof de duivel hen op de hielen zat. Een van heeft zelfs zijn zware velo bij ons laten staan, en is te voet gevlucht naar vredigere oorden. Een buurvrouw strompelt molenwiekend over de dorpel van ons huis, en schreeuwt hysterisch dat de Pruisen binnengevallen zijn, en dat in Zichen al verschillende huizen in brand staan. Het is een hele hectische toestand, maar mijn ma blijft er ijzig kalm onder. De deur van de varkensstal vliegt nu open en Géraar, onze gecastreerde varkensbeer, gooit zijn hespen in de lucht en stuift uit zijn kot, de vrijheid tegemoet.