Een bordje psychologie (wat eten we en waarom?)

‘Ik had dit alles gedaan om iets hogers te bereiken maar ik ben uiteindelijk voor mezelf geëindigd op het laagste punt mogelijk’

Nienke (17) heeft op haar 15e en 16e jaar anorexia gehad. "Nu gaat het erg goed met me. Aan het begin van het schooljaar ben ik vegetariër geworden. Veel mensen op school waren vegetariër en veganist dus raakte ik ermee in contact. Ik vind het heel interessant. Toen ik bij iemand ging eten die veganist was vond ik het eten zo lekker dat ik besloot om wat documentaires te kijken die toevallig op mijn pad kwamen. Dat was wel echt de doorslag. Het is sowieso een fijn gevoel om goed met eten bezig te zijn. Wel merkte ik dat ik niet zo goed voor mezelf zorgde en niet de voedingsmiddelen die ik miste verving, dus ben ik wel wat soepeler geworden. Ik haal zelf geen vlees in huis, maar ik ga niet meer zeuren als ik ergens anders vlees eet. Ik zou mezelf liever geen flexitariër willen noemen, maar als er een benaming voor is dan is het toch wel die. Met mijn gewicht zit ik al een tijdje goed. Ik heb gelukkig geen rare gedachtes meer. Wel moet ik nog 1x in de maand terug naar de psycholoog om te praten over voeding en over hoe het gaat in het leven. Ik denk dat het wel nog even duurt en het je blijft achtervolgen dat je zo hebt gedacht over voedsel.’’

"Als baby was ik altijd een heel dik kind met spekarmpjes. Ze noemden me wel eens een bol.com poppetje. Maar daar heb ik nooit moeite mee gehad. Over het algemeen was ik altijd dun, maar dat zie ik vooral als ik er nu op terugkijk. Ik ben sowieso altijd wel streng geweest voor mezelf. Gek genoeg had ik altijd het gevoel dat ik teveel at want ik hou eigenlijk ook gewoon veel van eten. Misschien was dat al een gedachte die niet klopte want ik kwam nooit aan.