Onlangs ben ik een pareltje van Boekscout tegengekomen, waar dit boek er voor mij uitsprong. Dit boek is een super goede aanrader, ook als je geen affiniteit hebt met de high fantasy verhalen zoals Lord of the Rings.
In de basis is het een verhaal dat goed in elkaar steekt. Het gaat over de reis die Dana samen met haar broertje Oliver en haar vrienden Andreas en Rubi maakt richting Kataró. Het reisgezelschap moet dringend naar Kataró, omdat het de enige waterbron is die het groepje in afzienbare tijd kan bereiken. De premisse luidt: na de kernrampen is er een dreigend watertekort ontstaan en mensen doen er alles aan om te overleven. Zo ook het groepje van Dana en die van de bad guy, Molis. Het water zorgt er zeker voor dat ieders ware aard naar boven komt. Dana is net als haar moeder Talúna zorgzaam en wil koste wat kost haar familie én haar vrienden beschermen. Het gaat in het verhaal pas mis wanneer er meerdere mensen de waterbron Kataró willen geraken. De ontknoping van het verhaal blijft je best nog even bij én stelt een nieuwe belangrijke vraag.
De wisseling tussen de verhaallijnen tussen Talúna en Dana zorgt ervoor dat je niet alleen meer te weten komt over hun familiegeschiedenis, maar met name hoe het boek ook een prachtige coming of age verhaal in zich heeft. De keuzes die mensen maken tijdens het volwassen worden, is een belangrijk thema in het boek. Ik vind het ook een mooi thema dat past bij de setting van het verhaal. In een post-apocalyptische wereld is het ook vaak iedereen voor zichzelf, en iedereen heeft ook een motief waarom hij of zij de dingen doet zoals hij of zij doet.
Kataró is vlot geschreven en zoals het cliché een beetje luid, had ik het in één adem uit gelezen. Het leest erg filmisch, dat wil zeggen dat ik het verhaal echt voor me kon zien. Erg knap voor een schrijfster die haar eerste boek publiceert! Bovendien is het water ook een soort vijand van Dana en haar groepje, wat des te meer blijkt uit de manier waarop Wietske het water als obstakel in haar verhaal heeft verwerkt. Ook vond ik veel personages interessant in elkaar zitten, zoals Molis, Talúna, Dana en Oliver. Maar nog positief verbazingwekkender vond ik de manier waarop de groepsdynamiek in het boek is weergegeven. Ik voelde me erg 'betrokken' bij elke beslissing die er in één groep werd gemaakt. Elke actie heeft consequenties en daar is in dit boek zeker goed over nagedacht. Voor de rest had ik het idee dat het gebruik van de ik-persoon voor dit verhaal extra goed uitpakte. Tenslotte vond ik de dialogen helder en goed in elkaar zitten.
Het verhaal kan ik zeker aanraden! Het is mooi om te zien hoe er een eigen twist is gegeven aan het algemene genre van post-apocalyptische verhalen (The Walking Dead, Mad Max Fury Road en The Last of Us). Zo heeft het verhaal mij niet alleen vlinders in mijn buik bezorgd, ook ben ik erg nieuwsgierig geworden naarmate het einde vorderde. Er zitten 'slimme trucjes' in om de lezer op een ander spoor te zetten en het laat je zeker nadenken over goed en kwaad. Ik ben zeer benieuwd naar de mogelijk andere verhalen van Wietske!
In de basis is het een verhaal dat goed in elkaar steekt. Het gaat over de reis die Dana samen met haar broertje Oliver en haar vrienden Andreas en Rubi maakt richting Kataró. Het reisgezelschap moet dringend naar Kataró, omdat het de enige waterbron is die het groepje in afzienbare tijd kan bereiken. De premisse luidt: na de kernrampen is er een dreigend watertekort ontstaan en mensen doen er alles aan om te overleven. Zo ook het groepje van Dana en die van de bad guy, Molis. Het water zorgt er zeker voor dat ieders ware aard naar boven komt. Dana is net als haar moeder Talúna zorgzaam en wil koste wat kost haar familie én haar vrienden beschermen. Het gaat in het verhaal pas mis wanneer er meerdere mensen de waterbron Kataró willen geraken. De ontknoping van het verhaal blijft je best nog even bij én stelt een nieuwe belangrijke vraag.
De wisseling tussen de verhaallijnen tussen Talúna en Dana zorgt ervoor dat je niet alleen meer te weten komt over hun familiegeschiedenis, maar met name hoe het boek ook een prachtige coming of age verhaal in zich heeft. De keuzes die mensen maken tijdens het volwassen worden, is een belangrijk thema in het boek. Ik vind het ook een mooi thema dat past bij de setting van het verhaal. In een post-apocalyptische wereld is het ook vaak iedereen voor zichzelf, en iedereen heeft ook een motief waarom hij of zij de dingen doet zoals hij of zij doet.
Kataró is vlot geschreven en zoals het cliché een beetje luid, had ik het in één adem uit gelezen. Het leest erg filmisch, dat wil zeggen dat ik het verhaal echt voor me kon zien. Erg knap voor een schrijfster die haar eerste boek publiceert! Bovendien is het water ook een soort vijand van Dana en haar groepje, wat des te meer blijkt uit de manier waarop Wietske het water als obstakel in haar verhaal heeft verwerkt. Ook vond ik veel personages interessant in elkaar zitten, zoals Molis, Talúna, Dana en Oliver. Maar nog positief verbazingwekkender vond ik de manier waarop de groepsdynamiek in het boek is weergegeven. Ik voelde me erg 'betrokken' bij elke beslissing die er in één groep werd gemaakt. Elke actie heeft consequenties en daar is in dit boek zeker goed over nagedacht. Voor de rest had ik het idee dat het gebruik van de ik-persoon voor dit verhaal extra goed uitpakte. Tenslotte vond ik de dialogen helder en goed in elkaar zitten.
Het verhaal kan ik zeker aanraden! Het is mooi om te zien hoe er een eigen twist is gegeven aan het algemene genre van post-apocalyptische verhalen (The Walking Dead, Mad Max Fury Road en The Last of Us). Zo heeft het verhaal mij niet alleen vlinders in mijn buik bezorgd, ook ben ik erg nieuwsgierig geworden naarmate het einde vorderde. Er zitten 'slimme trucjes' in om de lezer op een ander spoor te zetten en het laat je zeker nadenken over goed en kwaad. Ik ben zeer benieuwd naar de mogelijk andere verhalen van Wietske!