De erfenis van een getint meisje
Witte wereld, gekleurde bril

Annechien houdt niet van moeilijk en heeft het liefste nergens last van, zeker niet van haar gemengde afkomst, die Nederlands - Surinaams is. Elke ontmoeting in haar leven brengt meer vragen over het effect van haar huidskleur op de wereld om haar heen. Haar zoektocht naar duidelijkheid brengt haar via Groningen, tot diep in het binnenland van Suriname en uiteindelijk tot in een gevaarlijke achterbuurt van Nairobi, waar ze zich, maar nét ongedeerd, uit weet te redden. De Keniaanse Daniël wilt zich wel over haar ontfermen en zelfs op haar geld passen. Annechien moet een moeilijke beslissing nemen...

Sjo (1964) heeft jarenlang gewerkt als zangeres en actrice in binnen- en buitenland. Na een driejarig verblijf in Israël en na zes jaar in Duitsland te hebben gewoond, heeft zij zich inmiddels weer gevestigd in haar geboortestad Amsterdam en schrijft ze columns voor o.a. het tijdschrift LOVER. Ze heeft samen met haar man een puberzoon. Zij wilt zich vooral richten op het schrijven van verhalen over ‘gewone’ mensen, met ‘gewone’ levens, die een exotische afkomst hebben.

Algauw gaan de wildste speculaties over het lot van onze gids over tafel.
“Die knul is vast achter die mooie bosmeisjes aan”, zegt Ricardo.
“Ik kan hem geen ongelijk geven”, antwoordt mijn echtgenoot naast me en ik stomp hem quasiboos in zijn zij.
“Hij is op jacht gegaan en opgevreten door een wild beest”, bedenkt Ralph.
“Wat voor beesten zitten hier dan?”, vraag ik bangig.
“Slangen, wurgslangen en giftige slangen en ze hebben nog niet eens alle soorten ontdekt”, weet Ard te vertellen. “De grootste wurgslangen ter wereld, de Anaconda’s, zijn in Suriname gevonden, soms met een complete, volwassen brulaap in hun maag. Of een mens.”
“Ze kunnen makkelijk zes meter lang worden”, vult Jaap aan, “en knijpen je doormidden als een lucifershoutje.”
Aila verteld over piepkleine pijlgifkikkers.
“Ze zweten gif uit via hun huid en het gif van één kikkertje is al voldoende om wel vijftig mensen te doden. Zodra je ze aanraakt, ben je niet meer te redden.”
“Een zwerfspin, dié is pas gevaarlijk”, zegt mijn echtgenoot nu. “Een super agressief monster en razendsnel. Als die je bijt, sterf je langzaam de verstikkingsdood, want door het gif houdt je ademhaling ermee op.”
“Je verzint het!”, roep ik uit. “Hoe wéét jij dat?”
“Gewoon, stond in zo’n gids over Suriname,” antwoordt hij.
Verontrust schenk ik mezelf onmiddellijk opnieuw een bodempje rum in.
“De Bosmeester. Daar moet je mee oppassen”, zegt Ricardo haast fluisterend.
“De Bosmeester? Wie is de Bosmeester? Zeker een wintispook”, reageert Ard lachend.
“Daar mag je niet mee spotten”, wijst Aila hem ernstig kijkend terecht.
“De Bosmeester is de gevaarlijkste slang van het oerwoud”, gaat Ricardo verder en hij zet er zijn meest serieuze ‘Miami-Vice-gezicht’ bij op. “Hij spuit met een hap zóveel gif bij je binnen, dat je organen, het één voor één, begeven. Een langzame, gruwelijke dood.”
Na nog een rondje sterke verhalen, sloft een ieder naar zijn hut, moe van alle indrukken.