Voorkant
Voorkant cover
Achterkant
Achterkant cover

Aangrijpende oorlogsverhalen uit Eindhoven en de rest van de wereld
Ze staan in mijn geheugen gegrift want ik heb ze zelf meegemaakt

Auteur

Ger de Wind

Uitvoering
Paperback
Reviews
5,0 / 5 (1 reviews )
Prijs
22 ,50
Verzending
Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Na een carrière bij Philips waarin hij als operations manager en hoofdingenieur in de chipindustrie werkte, is Ger de Wind aan de Open Universiteit afgestudeerd op een doctoraalscriptie over Philips Nijmegen. Deze combinatie van cultuur en techniek maakte het mogelijk de droom van zijn leven te realiseren: schrijver te worden. Hij levert sinds 2014 in het Eindhovens Dagblad en in verhalenbundels bijdragen op cultureel en politiek gebied maar zijn boekdebuut in 2017 was Weemoedige en Boze Verhalen van een Oude Man. In 2019 volgde Maria Christina Adriana. Het leven van Mijn Engel uit Woensel over het leven van zijn moeder.

Over de auteur

De door Ger de Wind bewust beleefde Tweede Wereldoorlog en de dood van vele familieleden in Auschwitz lieten bij hem onuitwisbare herinneringen na. Nu zijn generatie uitsterft en de wereld weer hard wordt, wil hij in dit boek vastleggen wat er is gebeurd. Het zoeken naar verhalen uit de oorlog leverde zowel gruwelijke gebeurtenissen op als heldenmoed en naastenliefde tot in de dood. De intensiteit waarmee mensen tijdens die oorlog leefden, soms met doodsvrees, soms met bijna bovenmenselijk geluk, heeft Ger de Wind geprobeerd te beschrijven, ook omdat het nu driekwart eeuw geleden is dat zijn geboortestad Eindhoven werd bevrijd en omdat het nodig is dat de volgende generaties weten wat wij mensen elkaar aan kunnen doen.

Productinformatie

ISBN
9789463894852 / 978-94-638-9485-2
Uitgeverij
Boekscout
Verschijning
26-07-2019
Taal
Nederlands


Uitvoering
Paperback
Pagina's
224
Formaat
16 x 24 cm
Illustraties
Ja

Inkijk

Om te proberen me het leven van mijn grootouders voor te stellen, ben ik naar het huis op het Amstelveld gegaan, waar de Amsterdamse politie hen in 1942 ophaalde voor de lange tocht naar hun dood. Bouwvakkers waren bezig het vervallen huis op te knappen. Ik hoorde beneden al hoe ze op de eerste etage, waar Betty en ik ooit speelden, luid zingend de houten vloer opbraken. Ik liep hijgend de ladder op. Iemand riep “Dag ouwe, kom je helpen?” Ze lachten hun bouwerslach. Ik legde uit wat ik kwam doen. De lach verstomde.

“Tja”…, zei de oudste, “ik weet ervan, meneer. Maar uw opa heb ik niet gekend. Nicht gewusst”, bulderde hij. De anderen lachten mee. Wisten zij veel…

Ik ben naar Auschwitz gegaan, waar het was gebeurd. De trein denderde door winters land, de route die mijn familie zeventig jaar geleden in september 1942 ook had gereden, onwetend van hun lot. Stille, sombere dorpjes in onafzienbare vlaktes. Kleine, schaars verlichte stationnetjes flitsten voorbij. Soms een heiligenbeeld langs een weg die nergens meer heenvoerde.

Wat ik zag hebben Jacob en Abigaël niet gezien vanuit hun afgesloten veewagens. Zij waren hongerig en dorstig. Eten en drinken kregen ze niet op hun dagenlange tocht. Zouden de geruchten die ze in Amsterdam hadden gehoord, dan toch waar zijn? Reden ze hun dood tegemoet? Ik kan me niet voorstellen hoe die tocht is verlopen, hoe de afschuwelijke waarheid zich steeds wreder en meedogenlozer aan hen opdrong. Hoe ze dachten aan hun kinderen en hun kleinkinderen. Misschien wel aan mij, Gerrie van Gerhard, het jochie dat op het Amstelveld zo vrolijk met Betty speelde.
  
Hoe ze dachten aan de dood, die alsmaar dichterbij kwam naarmate de trein door raasde…

Reviews

Uw email wordt enkel gebruikt voor overleg over de betreffende review

Wordt getoond bij de review

door Leo de Pee op 10-08-2019
Het is een pageturner. Je wilt steeds weten wat er nog volgt.