Het leven is goed in Ommoord
Beschrijving van een Rotterdamse woonwijk waar mensen lang en naar hun zin wonen

Dit boek is een beschrijving van de Rotterdamse wijk Ommoord, waar mensen lang en naar hun zin wonen. Het is het verhaal van een succesvolle wijk. De meeste mensen die hier komen wonen, doen dat vanuit een bewuste keuze. De ruime woningen trekken hen. De mensen vinden het in deze wijk prettig wonen en blijven een groot deel of zelfs de rest van hun leven hier. Sommigen zelfs in één en hetzelfde huis.
Ommoord is ontworpen in de jaren 1960 en gebouwd in de jaren 1970. De wijk is een ontwerp van stedenbouwkundig architect Lotte Stam-Beese. Van de 13.000 woningen is het merendeel in hoogbouw van 14 en 20 woonlagen. De rest van de woningen zijn eengezinshuizen in laagbouw. Er wonen 25.000 mensen in Ommoord.

De schrijver van dit boek, Ton Kolijn, heeft als planoloog veel ervaring met onderzoek in stedenbouw en ruimtelijke ordening. Hij werkte voor de gemeente Amsterdam aan nieuwe woonwijken en de vernieuwing van de Bijlmermeer. Voor de gemeente Rotterdam werkte Ton mee aan de stedelijke vernieuwing van de woonwijk Hoogvliet. Bij het (toenmalige) ministerie van Verkeer en Waterstaat was hij betrokken bij de voorbereidingen voor de aanleg van de Polderbaan van Schiphol, waarvoor zo’n 300 vergunningen moesten worden aangevraagd en afgegeven. Nu heeft Ton Kolijn een eigen adviesbureau, waarmee hij zich aanbiedt als observator, onderzoeker en ruimtelijk ordenaar.

De geschiedenis van de Rotterdamse wijk Ommoord begint ruim vijftig jaar geleden. Met het slaan van de eerste paal gaat in 1965 de bouw van de Ommoordse woningen van start. In 1967 komen de eerste bewoners. Zij leven als pioniers in een omgeving, waar nog lang en veel gebouwd wordt. In het begin zijn er nog geen voorzieningen, zoals winkels en scholen. Je kan er komen met de auto of de fiets, maar wel over modderige bouwwegen. Van parkgroen is nog geen sprake. Integendeel, tussen de flats is het een en al zand. Ommoord heeft in die tijd de naam van de Sahara van Rotterdam (...).

Met de groei van het aantal woningen, en daarmee het aantal mensen, wordt Ommoord ook een echte wijk met alles er op en er aan. Er komen allerlei voorzieningen voor de bewoners: onderwijs, sociaal-culturele, religieuze, sport en winkels.

Naast het plezier dat de Ommoorders hebben met het wonen in deze wijk, zijn er ook minder leuke ontwikkelingen. Hoewel de criminaliteit in deze wijk naar verhouding laag is, is het er wel. Soms is de criminaliteit nadrukkelijk aanwezig in de vorm van inbraken, autodiefstal en sociale onveiligheid. Veel bewoners verbinden de criminaliteit met de tienerjeugd. Voor veel van die jongeren is niet altijd wat te doen en zij hangen maar wat rond. Uit verveling doen zij dingen die niet mogen. Maar ook dit probleem wordt in de loop van de jaren minder, hoewel het af en toe weer de kop op steekt. Van een zorgelijke wijk wordt Ommoord in de beoordeling van de gemeente een rustige en nette wijk.

Bewoners van Ommoord staan open voor nieuwe initiatieven en zijn mondig. Dat zie je bijvoorbeeld terug in de kerken, de gezondheidszorg, het parkgroen en de druk bezochte bewonersbijeenkomsten.

Een en ander wordt nog gestimuleerd door het aanwijzen in 1970 door het ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk van Ommoord als één van de wijken waar het Experimenteel Welzijnsbeleid wordt toegepast. Hierbij kent het ministerie, samen met de gemeente Rotterdam, zes miljoen gulden aan projecten in de wijk toe.