Anne-fleur van Haren (2002) is een danser in hart en nieren. Dansen is haar met de paplepel ingegoten en is daarom ook uitgegroeid tot haar grootste passie. Naast dansen, is ook schrijven altijd een hele grote hobby geweest. Dat ze een boek wilde schrijven, wist Anne-fleur dan op zevenjarige leeftijd ook al. Ze heeft altijd voor iedereen klaargestaan en wilde iedereen altijd helpen. Dat is ook haar valkuil. Op dit moment leidt ze haar hondje Kodo op tot psychiatrische hulphond.
Je zit lichamelijk op een kantelpunt en anders moet je dadelijk opgenomen worden in het ziekenhuis.’ De stem van de psychiater klinkt ijskoud. Emotieloos.
‘Maar ik voel me lichamelijk helemaal niet slecht. Ja, ik heb het koud en zo, maar ik ben nog nooit flauw gevallen. Ik weet dat ik kan aankomen. Ik kan het écht.’ Ik begin een beetje radeloos te worden nu. Ze schudt haar hoofd weer.
‘Dat zegt iedereen met een eetstoornis. Ze denken allemaal dat ze het zelf kunnen. Dat is typisch iets voor meisjes met anorexia. Je kunt het niet zelf en daarom moet je hier in behandeling.’
‘Maar ik zeg toch dat ik het kán! Luister naar me en geef me nou een kans! Je kent me niet eens!’ Ik schreeuw het bijna uit en begin dan machteloos te huilen. Ze gelooft me niet. Waarom gelooft ze me niet? Ik wil het echt. Ik kan het echt. Ik heb er vertrouwen in.
Ik ben nog steeds overstuur als de psychiater ineens van onderwerp verandert:
‘Zo. Dan gaan we je nu even wegen.’ Meent ze dat nou serieus? Vol verbazing kijk ik mijn moeder aan. Ik zie wazig door de tranen en mijn wangen zijn nat.
‘Ik wil niet dat mijn ouders mijn gewicht weten. Ik wil ze niet pijn doen met die cijfertjes’, zeg ik half snikkend. Ik weet dat mijn vader zich vastklampt aan cijfertjes en dat hij dan alleen nog maar aan mijn gewicht ziet hoe het met me gaat, terwijl het helemaal niet zo simpel is. Ik kan afvallen en me gelukkiger voelen. Dat heeft niks met gewicht te maken. Ik ben zo overstuur, dat ik mijn ademhaling niet onder controle heb. De psychiater staat op en zegt dat ik mee moet lopen. Ze meent het serieus. Wat denkt ze wel niet? Laten we een anorectisch meisje wat al overstuur is, nog meer overstuur maken door te gaan wegen? Over slechte timing gesproken.
