Verdi prati
Drie verhalen

Harry van den Bouwhuijsen schreef in een ver verleden korte verhalen, gedichten en radioteksten. Na zijn studie geschiedenis en culturele antropologie publiceerde hij over cultuurtheorie, antropologie van de wetenschap, de geschiedenis van Suriname en de geschiedenis van het terrorisme. In 2010 verscheen bij Uitgeverij Klement In de schaduw van God: waarom binnen de christelijke cultuur natuurwetenschap wel en menswetenschap niet tot ontwikkeling kon komen. Met Verdi prati keert hij terug tot een oude liefde en maakt hij zijn literaire debuut.

Met drie locomotieven bulldozerde de kilometerslange trein zich door de houten aanbouwsels, schuren en paviljoentjes die het spoor bijna geheel hadden overwoekerd. Pas na uren bereikte hij de laatste huizen van de stad.
‘Ze moesten ze platgooien, al die ouwe steden’, zei Keelbreker terwijl hij het verpletterde huisraad bekeek dat van het dak viel toen de trein zijn snelheid begon te verhogen. Flarden wasgoed en afgescheurde gordijnen wapperden om de wagons, een met bloedvlekken besmeurd dekentje kleefde tegen het coupéraam.
‘Geen wonder dat er hier steeds doden vallen’, hijgde Bulder nauwelijks hoorbaar alsof hij van grote afstand tegen de wind in schreeuwde.
Keelbreker gaapte luidruchtig en drukte zijn glazen oog steviger in de kas. Het andere staarde Leonard onbewogen aan, staalblauw was dat oog en het verschilde een fractie van kleur met die van de glazen prothese. Het was de enige onregelmatigheid in dat langwerpige gezicht die de kille symmetrie ervan doorbrak. Keelbreker zweeg een tijdje alsof hij zich eerst iets moest herinneren en viel toen uit: ‘Een onzinnige opmerking meneer! In de eerste plaats: Doden vallen altijd. Wel eens een dode gezien die overeind bleef staan?’
Leonard moest zich inhouden om niet in lachen uit te barsten om deze absurde logica waarvan hij niet wist of die als grap bedoeld was, maar onder Keelbrekers ijskoude blik durfde hij niet te reageren op een manier die je ook als minachting zou kunnen uitleggen. Niet alleen het gezicht maar de hele houding van deze lange bleke figuur wekte de indruk dat hij achter zijn onbewogen uiterlijk zo gespannen was als een veer, klaar om onmiddellijk op te springen en toe te slaan zodra iets of iemand hem in de weg zat. Misschien veronderstelde hij wel dat hij een intelligente opmerking had gemaakt.