Als een beetje 'apartig' kind binnen ons tienkoppige gezin had ik me vaak eenzaam en onbegrepen gevoeld. Papa was hoogleraar aan een strenggereformeerde theologische universiteit; de dwangbuis van kerkelijke wetten en voor mij meestal onduidelijke regels beangstigden mijn altijd naar vrijheid hunkerend 'kunstenaarsgemoed'. Wanneer het kon, zocht ik dan ook mijn toevlucht tot het bronzen standbeeld van de Paljas op het grasveld achter een middeleeuwse poort schuin tegenover het grote, oude huis waarin wij opgroeiden.
Deze poort met haar naar de hemel reikende spitsen scheidde een kleur- en waterrijk plantsoen van de zwaarte in het behoudende stadje dat aan de oostzijde werd begrensd door een naar de vroegere Zuiderzee stromende rivier. Die Paljas zat daar altijd maar zo stil, op zijn granieten sokkel, met een puntmutsje boven zijn naar onbekende verten starende ogen. Ik voelde me met hem verwant omdat hij net als ik een beetje 'anders' was. Wel deed het me verdriet dat hij niet op zijn - dicht gegoten - fluit kon spelen.
Een maand eerder was mijn dochter Sarah drie-en-twintig jaar geworden. Omdat ze met haar studiegenote en vriendin Gea voor het schrijven van hun scriptie een paar maanden in Ierland verbleef, vierde ze dat op het zuidwestelijk gelegen schiereiland Dingle. Daar woonde en werkte haar geliefde, Damon, met wie ze, na een geslaagde kerstviering bij zijn ouders, serieus overwoog 'in zee te gaan'. Omdat ze graag wilde dat ik dan ook in Ierland zou komen wonen, was deze reis min of meer bedoeld als een verkennend onderzoek. Zij had me met haar onweerstaanbare overredingstactiek zo ver gekregen dat het idee me hier te vestigen ineens helemaal niet zo'n vreemde gedachte leek. Op mijn turbulente levensweg was ik 'toevallig' net bij een soort kruispunt aangekomen: onlangs had ik afscheid genomen van mijn (tweede) geesteskind, de spirituele stichting Koraal. Het voorzitterschap daarvan had ik in vol vertrouwen aan mijn ex en zielsvriend Rick overgedragen.
Tot mijn verbazing was mijn aanstaand vertrek plaatselijk nieuws gebleken; de kranten hadden er uitgebreid aandacht aan besteed. Iemand betitelde me zelfs als een 'levende legende'. Zo werd deze pionier dan toch nog in eigen stad geëerd. Helaas kon ik er niet echt van genieten, want ik leed al sinds mijn kleutertijd aan een vorm van chronische onzekerheid. Of dat kwam door de dogma's over onze slechte en zondige natuur die we vroeger tijdens de catechisatielessen in het hoofd hadden moeten stampen wist ik niet, in elk geval leek ik meer dan de andere kinderen last te heben van angsten, nachtmerries en een vorm van allergische huiduitslag. Ook pleegde ik - onbewust - voortdurend op mijn lippen te bijten en wreef ik vaak dwangmatig met mijn vingers langs elkaar.
