Breinoorlog
Mijn reis door de GGZ - Een ode aan de verpleegkundige, de noodzaak van beter beleid

Maaike ‘t Lam (pseudoniem) schrijft in haar waargebeurde debuutroman Breinoorlog over haar negen weken durende opname in een kliniek voor GGZ. De lezer wordt meegenomen op haar persoonlijke weg naar herstel, via alle intense emoties die gepaard gaan met een psychiatrische crisis. Daarnaast wordt veel aandacht besteed aan de gevolgen van het (soms falende) beleid van de GGZ bij een kwetsbare patiëntenpopulatie en wordt tot slot de essentiële rol van verpleegkundigen bij herstel in beeld gebracht.

Vanwege het feit dat de auteur zelf eveneens werkzaam is in de (jeugd)GGZ, biedt dit boek een unieke kijk in de wonderlijke wereld achter de voordeuren van de psychiatrie. Met een lach en een traan vertelt Breinoorlog de verhalen die verteld moeten worden.

https://breinoorlog.auteursblog.nl/ 

Maaike ziet het als haar persoonlijke missie om meer begrip en minder stigma voor psychiatrie te creëren en bij te dragen aan beter GGZ-beleid. Middels dit boek probeert zij een eerlijk beeld neer te zetten van dingen die goed gaan in de GGZ, maar zeker ook van dingen die beter moeten. Simpelweg omdat obstakels zoals wachtlijsten, beddenafbouw en gebrekkige kennis bij verwijzers, mensenlevens kosten.

De blijkbaar “echte” psychiater schuift aan. ‘Oké. Nou zij is dus bijna psychiater,’ zegt ze venijnig wijzend naar haar rechterbuurvrouw en ‘ik ben dat dus helemaal.’(Aparte introductie... Ik ben ook “bijna” psychiatrisch patiënt, zoals ik ook bíjna president van Amerika ben. Maar vooralsnog vraag ik me vooral af of we al “bijna” iets gaan doen aan deze “helemaal” chaotische toestand in mijn hoofd.) De vrouw vertelt dat er twee opties zijn: optie één is opname en optie twee is géén opname. Hoe verrassend. Je kunt wel merken dat ze “helemaal” psychiater is, denk ik terwijl ik me afvraag waar dit gesprek op uitloopt. Ze kijkt me vragend aan, alsof ze met haar ogen wil peilen hoe mijn actuele gemoedstoestand is. Momenteel heb ik daar echter zelf geen idee van, dus ik negeer haar blik. ‘... Wij kunnen die beslissing niet voor je nemen,’ gaat ze verder, ‘de vraag die alleen jij kunt beantwoorden, is de volgende: wil je worden opgenomen, omdat je denkt dat je niet meer veilig kunt zijn voor jezelf?’(Wacht even... Als jullie die beslissing niet gaan nemen, wie dan wel? Is daar de crisisdienst niet juist voor bedoeld? Ik moet hier weg, deze mensen hier zijn gekker dan ik!) ‘