Vlegeljaren van een stuk verdriet
deel 1

Dat is op het eerste gezicht een juiste voorstelling van zaken. Dick Visser weet bijna niks van taal omdat hij dat op school nauwelijks geleerd heeft. Maar vertellen kan hij wél, dat bewijst dit boek waarin hij op een open, kort maar krachtige manier verteld wat hem vanaf z’n jaren des onderscheids is bijgebleven. Tijdens zijn lagere school-periode hoorde hij een stem in z’n hoofd die zei dat hij alles wat hij meemaakte héél goed moest onthouden omdat hij dat, als hij oud en grijs zou zijn, allemaal zou opschrijven.

Dit heeft hij gedaan op een indringende wijze zonder er iets aan toe te voegen of weg te laten. Ja, Dick Visser is een bijzonder figuur omdat hij geen blad voor de mond neemt en zich nergens voor schaamt.

Dick Visser werd geboren tussen de uitgestrekte weilanden bij het dorp Krommenie. Zijn ouders, die beter niet bij elkaar hadden kunnen kruipen, wisten met hun eerstgeborene nauwelijks raad. Pa bemoeide zich er zo goed als helemaal niet mee en het enige dat Moe van kinderen wist, had ze bij haar zusters gezien. De meeste dingen leerde Dick van z’n buurman en de meeste levenswijsheid deed hij op bij z’n vrienden op de lagere school.

Opnieuw reed de teerwagen uiterst langzaam over de weg terwijl uit de sproeiers aan de twee uitstekende buizen de hete zwarte smurrie op straat spoot en weer een heel stuk weg glimmend achter liet.
In de bocht vlak voor boer Reijnes boerderij kwam mevrouw Buntsma uit het dorp aangereden op haar damesfiets met leren stuurtasje. Ik bleef gebiologeerd naar haar kijken want iedereen zou nu ongeveer wel eens afgeremd hebben om te stoppen voor hetgeen er allemaal aan de hand was op straat, zo niet mevrouw Buntsma, verdomme! ze reed gewoon door!
En inderdaad, met een goedige glimlach op haar gladde gezicht reed ze pardoes het beteerde stuk straat op en wilde langs één van de buizen met teersproeiers gewoon verder rijden naar Krommeniedijk, waar ze woonde. Maar het ging natuurlijk verkeerd, ze gleed uit over het gladde warme teer en viel op haar rug in het zwarte, kleverige goedje. En terwijl ze een jammerend gilletje gaf draaide ze zich om zodat ze ook met haar voorkant in de teer terecht kwam en nu, geheel versmeerd als een kat die net uit het water gered is, op haar gat in de teer zat en niet meer wist wat ze moest doen.
Ik vond mevrouw Buntsma erg zielig en wilde haar best troosten maar dat ging natuurlijk niet.

(...)

Voor ik iets zeggen kon riep een van de meiden "He... krullenbol, moet je ook naar Krommeniesdijk?"
Ik had helemaal geen krullen maar vond het wel grappig dat het meisje me zo noemde. Ik remde wat af en zei dat ik helemaal geen krullenbol was en dat ik ook geen echte Nederlander was.
"Oh nee??" vroegen de meiden in koor.
"Nee" zei ik overtuigend "mijn ouders komen van Spanje en ik ben dus eigenlijk gewoon Spaans...".
"Daar horen we anders niks van!" zei het ene meisje lachend.
Ik bedacht dat ik een beetje in een vervelende positie was terecht gekomen en zei dat ik al lang hier woonde dus dat je dat Spaanse niet meer zo goed kon horen.
"Zeg eens een paar Spaanse woorden dan..." zei een van de meisjes en ik wou eigenlijk zeggen dat ik die niet meer wist maar zei ineens, zonder dat ik het eigenlijk zelf in de gaten had, "spesmadina parmepatma korrelderon..."