Stofjes verdriet
Haiku's en haibuns over vergankelijkheid, dood en afscheid

“Waarom zijn je haiku’s zo triest?”, vroeg ze me, toen ze een van mijn nieuwe haiku’s las. Ik was me er niet van bewust dat veel van mijn haiku’s vergankelijkheid, dood of afscheid als thema hadden. Die dag besliste ik mijn eerste bundel van haiku’s en haibuns uit te geven. Ik hoopte dat Els, een kunstenares en vriendin, me zou kunnen helpen voor de vormgeving. Dat deed ze. Haar foto’s gaan op een heel bijzondere manier in dialoog met mijn gedichten. De vraag blijft waarom in veel van mijn haiku’s dood en vergankelijkheid opduiken. Misschien is dat omdat die thema’s voor mij onontwarbaar verstrengeld zijn met het leven? Of misschien kies ik die thema’s niet, maar kiezen die thema’s mij?

Luc Barbé (Ninove, 1962) schrijft sinds een tiental jaar haiku’s en haibuns. Hij publiceert regelmatig in Vuursteen, tijdschrift voor haiku’s, senryu en tanka. Zijn eerste bundel wordt meteen ook in het Frans uitgegeven.

DE BEGRAAFPLAATS IN BYRNESS

Het ijzeren kruis viel meteen op. De naam was net nog leesbaar: George Carr. Verongelukt in Catcleugh op 15 juni 1901. “Een van de 64 slachtoffers van de bouwwerken aan het waterreservoir”, zei de gids. “Onder hen ook vrouwen en kinderen. Het was toen heel gewoon dat ze meewerkten aan die gevaarlijke projecten. George Carr is maar dertien jaar geworden. Hij werd verbrijzeld onder een vrachtwagen.”
Terwijl de rest van de groep het Sint-Franciscuskerkje binnenging, met de unieke glasramen met afbeeldingen van de werken aan het reservoir van Catcleugh, bleef ik nog even slenteren op de begraafplaats. Een idyllisch mooie site, met prachtige lentebloemen tussen de oude, stenen graven. Daartussen stond dus één ijzeren kruis. Waarom van ijzer, vroeg ik me af. Omdat het goedkoper was?


De meidoornstruiken 

strooien witte bloemblaadjes 

over het nieuwe graf.