Er zijn nog wat geheimen te ontdekken
Wie gelooft wat wij gehoord hebben?

Ons leven bestaat vaak uit raadselachtige en tegenstrijdige situaties, waar wij maar niet los van kunnen komen. Er is niets nieuws onder de zon, maar elke generatie moet dan toch maar dat ‘oude’, dat zich als het nieuwe presenteert, ondervinden. Het perpetuum mobilé van ons bestaan, blijkt toch niet zo eeuwigdurend te zijn, omdat ons levenslot ongewis en onvoorspelbaar is. De climax van deze ontdekking bevindt zich in de overgang naar een onsterfelijke bestemming, waarmee dit boek haar tonen zet.

Wim van der Knaap is thans woonachtig in Nootdorp en heeft de verhuizing van Voorburg net overleefd. Hij denkt dat hij nog dertig jaar is, maar van de Burgerlijke stand heeft hij vernomen, dat hij de zeventig jaar is gepasseerd. Hij was van huis uit makelaar in het Haagsche Bezuidenhout, maar beweegt zich graag op theologisch terrein. Hij schrijft bij voorkeur over onderwerpen die niet zo voor de hand liggen en probeert deze, door alle verwarring en meningen heen, te actualiseren. Hij is -voor zover dat nog bestaat - gereformeerd .en zoekt in de ontmoeting met de vele denominaties steeds de eenheid van het evangelie.

Het bezit weet wat. In de jaren ’80 van de vorige eeuw verscheen er een boekje met de titel “bezitten of bezeten zijn”. Het is of het één of het ander. Een tussenweg zoeken we wel, maar is er niet. De laatste vraag is ook voor hen die in hoogheid zijn gezeten, de ‘captains of industry,’ de presidenten, de koningen der aarde, noem ze allemaal maar op; voor arm en rijk, de laatste vraag is voor ieder hetzelfde. Heeft u aan het einde van uw leven nog wat overgehouden na een turbulent bestaan of bent u bezeten geweest van al het vergaarde? U moet eens opletten hoe vaak het in gesprekken gaat over de materie in al haar verschijningsvormen. Heel de moderne samenleving is hiervan doortrokken. Je telt pas mee als je meedoet in deze ‘vaart der volkeren,’ in deze ‘waan van de dag’ en anders hoor je bij de outcasts. Zo simpel is dat, hoewel we met een probleem blijven zitten. We moeten – als dit ons alles is - over ons bezit nu als een oude dief gaan waken, niets is meer veilig, kan morgen kwijtgeraakt zijn en daardoor raken we ook onszelf kwijt. Dit is de grote tegenstelling met hen “die de roof van hun (aards) bezit blijmoedig hebben aanvaard” (Hebr. 10:34), omdat zij weet hadden van een beter en blijvend bezit. We staan natuurlijk niet te juichen als ons hele hebben en houwen wordt gejat. Maar het gaat om dat meerdere boven al het zichtbare, is verborgen in Hem, de Gever en Schepper van alles.
De spagaat, waarin we met het alles overheersende bezit verkeren, doet ons allerlei vreemde wegen inslaan. De vlucht van de ontkenning, alcohol, drugs en alles wat geestverruimend is. We gaan dauwtrappend mediteren. Vreemd gedrag, want niets is zeker meer als je los bent geraakt van je wortels, van het diepe menszijn in ons. Wat is toch de mens in zijn naakte bestaan? Waarvan is hij/zij beroofd? Het ene bevolkingsdeel op heel de aarde gaat welgevoed en gekleed door de wereld en de andere groep gaat beroofd ook hun einde tegemoet. Alle dingen, of beter gezegd de belangrijkste in het zichtbare leven, blijken niet wat ze lijken te zijn. Oneerlijk?
We hebben het hier over geestelijke verhoudingen. Iedereen mag eigen keuzes maken. De uiterlijk goed geklede en welgevoede vermaterialiseerde mens staat tegenover de geestelijke mens, aan de buitenkant is niet zoveel verschil te ontdekken. Bezitters en bezitlozen kunnen naast elkaar leven. Beiden in dezelfde straat, beiden hooggeacht doch met één groot verschil. Voor de één was zijn bezit zijn probleem en zijn alles, voor de ander stelde zijn bezit niets voor, hoewel dit voor het menselijk functioneren wel noodzakelijk was.
Tezamen vormen deze twee soorten mensen de mensheid. Een deel leeft ogenschijnlijk heel ‘fatsoenlijk,’ de andere groep gaat berooid, maar vol vertrouwen een andere weg, de weg naar hun eeuwig bezit. Een bezit aan de andere kant van het ‘hiernamaals.’ Hoe erg de roof of diefstal van ons bezit ook is, waarbij de schuldigen niet ongestraft zullen blijven, toch blijft voor ‘de niets bezittende’ iets over wat niet gestolen kan worden. Dat is op de plek waar geen dief kan komen, waar het kleinood van het geloof groots is en wordt en steeds meer en meer toeneemt “als de weg verder omhoog,” want wij gaan ten hemel in en erven koninkrijken.