Leuk vlot geschreven. Ook herkenbaar voor degene die in de zorg werken voor desbetreffende doelgroep. Grappig dat het ook niet alleen daarover gaat en een verrassende wending van het herhaal. Ik heb het boek met veel plezier gelezen.
Samenvatting
Net nu Jake zijn leven eindelijk weer terug op de rails lijkt te hebben, gaat er iets drastisch mis op zijn werk in de zorg. Terwijl hij alles wat hem dierbaar is kwijt lijkt te raken, wordt de combinatie van mantelzorg voor zijn oma, de hoge werkdruk en school hem allemaal net iets te veel. Op het moment dat de coronacrisis om zich heen grijpt, probeert Jake zijn fouten te herstellen, maar zijn goede bedoelingen blijken een averechts effect te hebben. Is Jake in staat deze mentale puzzel op te lossen, voordat hij in het geheel wegzakt in het drijfzand?
Over de auteur
Beau Aldenhuijsen heeft na de opleiding tot docent Nederlands de stap gemaakt naar de zorg. Hierin is hij inmiddels doorgegroeid van huiskamerassistent tot Verzorgende I.G. in opleiding. Beau werkt in de psychogeriatrie in de Blinkert in Haarlem en op de somatische afdeling van de Rijp in Bloemendaal. Hier helpt hij zijn cliënten met de algemene dagelijkse levensverrichtingen en heeft hij de passie gevonden om over zijn ervaringen in de zorg te schrijven. Zorgenkindje is het debuut van Beau Aldenhuijsen. Eerder heeft hij Schaduwspoor en Liefde van het lot geschreven onder zijn pseudoniem Beau J. Bakkenhoven.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464035803 / 978-94-640-3580-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 25-09-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 166
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
‘Waar gaat u heen, mevrouw Troope?’ vroeg Jake.
De 87-jarige bewoonster die in haar rolstoel in de deuropening bleef zitten keek hem aan en zei: ‘Ik moet mijn dochter van school halen. Ze heet Marja en ze staat op me te wachten.’
‘Doe maar rustig aan, mevrouw Troope,’ zei Jake. ‘De school gaat pas om drie uur uit. Dat is over tweeënhalf uur. Kom nog maar even lekker bij ons zitten. We staan op het punt om te gaan lunchen met z’n allen.’
‘Dat weet je zeker?’
‘Heel zeker. Ga nou eerst even met ons eten, dan kunt u Marja daarna halen, oké?’
‘Ze moet naar pianoles.’
‘Dat weet ik.’
Nelsom keek Jake vragend aan toen mevrouw Troope richting de eettafel in de huiskamer trippelde.
‘Validation,’ sprak Jake.
Nu keek Nelsom hem niet-begrijpend aan en vroeg: ‘Wat?’
‘Ik spreek de cliënt niet tegen en ik verbeter haar ook niet,’ legde Jake uit. ‘Ik vertel mevrouw Troope niet dat Marja een 64-jarige kledingverkoopster is die nog nooit in haar leven een piano heeft aangeraakt. Ik probeer haar juist voorzichtig af te leiden en, in dit geval, gerust te stellen en te betrekken bij het middagmaal.’
‘Hoe weet jij dat werken?’
Jake trok zijn schouders op en reageerde: ‘Puur intuïtie. Mijn gevoel zei me dat dit de juiste aanpak was.’