Gegijzeld in de achtertuin
De Molukse acties in Drenthe en Amsterdam

Sjoerd Post werkte als verslaggever bij de Drentse Courant toen Molukse jongeren in mei 1977 de lagere school in Bovensmilde bezetten. Tegelijkertijd kaapte een andere groep RMS-strijders een intercity bij De Punt. In 'Gegijzeld in de achtertuin' neemt de schrijver ons mee naar die dramatische dagen waarop 105 kinderen en tientallen treinpassagiers gevangen zaten in hun school of treincoupé. Treffend beschrijft hij de spanning in het dorp Bovensmilde als het ultimatum van de kapers afloopt en zij dreigen een handgranaat tussen de kinderen te gooien. 'Gegijzeld in de achtertuin' is, door de gevoeligheid van dit onderwerp, eerst na veertig jaar geschreven, maar leest of het vandaag is gebeurd.

Sjoerd Post (Den Helder, 1941) begon al op jonge leeftijd met schrijven. Hij werd daarin gestimuleerd door de lerares van de derde klas vanwege zijn opvallende opstellen. Na de middelbare school begon hij in 1967 als leerling-journalist bij het Noordhollands Dagblad. In 2001 besloot hij zijn journalistieke carrière als adjunct-hoofdredacteur bij de Drentse Courant. Na zijn pensionering legde hij zich toe op het schrijven van boeken. Eerder verschenen van hem ‘Anak mas’ over de Molukse samenleving in Nederland, ‘Verdrongen verleden’, ‘De strijd van een Libanon veteraan’, ‘Het vierde kind’, ‘De poppenfabriek’ en ‘Jood tegen wil en dank’.

De kapers stelden een ultimatum op woensdag om twee uur, bij geen actie van de autoriteiten zou de trein worden opgeblazen. De gijzelnemers waarschuwden dat als er niet in werd gegaan op hun eisen op datzelfde moment een handgranaat tussen de kinderen zou worden gegooid.
De situatie rond de school werd met de minuut spannender. Radeloze ouders stonden in groepjes bijeen en beraden zich wat te doen. Iemand opperde een plan om enkele op straat spelende Molukse kinderen te pakken en met hen als schild op te trekken naar de school. Een dwaze, maar wel invoelbare gedachte. De vaders voelden zich machteloos. Wat voor kerels waren ze nu eigenlijk als ze nu niets zouden ondernemen?