Tocht naar Timboektoe
en andere wereldse reisverhalen

In Tocht naar Timboektoe neemt de auteur je mee op zijn reizen van Europa tot Azië, van Noord- tot Zuid-Amerika. Doordat hij persoonlijke ervaringen afwisselt met praktische tips over bepaalde gebruiken van de landen, voelt het boek niet alleen aan als een persoonlijk reisdagboek, maar ontsteekt het ook het vlammetje in het avontuurlijke hart van de reislustige lezer. Op reis gaat er vaak iets mis en het is zoals een van zijn reisgenoten eens opmerkte: “Tja, vakantie is geen pretje.” Het boek is geschreven in het jaar van de coronacrisis, toen we grotendeels aan huis gekluisterd waren en reizen naar andere landen nog even niet door konden gaan. De lezer die dit boek in de handen neemt, zal dan toch even ‘weg’ kunnen gaan.

Auteur Piet Buitendijk werd in 1957 geboren in Amsterdam. De eerste 25 levensjaren groeide hij op in Amsterdam. Hij verhuisde naar Enschede voor een technische studie aan de Universiteit. Na 4 jaar studeren vond hij werk in Nijmegen. Hij bespeurde na verloop van tijd een afnemende interesse in de techniek en kreeg meer belangstelling voor reizen en andere culturen. In het jaar 2015 besloot hij zijn leven definitief te veranderen en nam vrijwillig ontslag. Dat bood de ruimte om een jaar in Suriname te gaan wonen en werken. Terug in Nederland, als vrijwillig werkeloze, kreeg hij meer tijd voor reizen en het publiceren van boeken.

We dobberen op het grote Lac Debo en de motor doet het niet meer. Door het ontbreken van het vertrouwde geluid van de motor is het beetje wind het enige wat er te horen is. Om de stemming erin te houden merkt iemand op: “Is deze reis toch een cursus onthaasten?” Vanuit het achterste van de boot klinkt opnieuw een startpoging van de motor, maar na enkele tellen valt die weer stil. Ondertussen dobberen we stuurloos op het meer en de wind drijft ons een rietveld in. De vrouw en de zoon van de kapitein zijn voortdurend bezig met emmers het water uit de boot te hozen. Na de reparatie van gisteren is de boot toch nog niet helemaal waterdicht. Normaal wordt, als de motor loopt, het water dat zich onderin de boot ophoopt vanzelf weggezogen. Nu de motor niet meer loopt, moet er met de hand gehoosd worden. Dan geeft ook de kapitein het op. Hij roept een passerende pinasse aan. Dit bootje heeft ook geen motor maar wordt voortbewogen door een zeil gemaakt van vuilniszakken. Onder mijn medereizigers begint de stemming te dalen. ”Wat zou het plan zijn? Het is toch niet te geloven. Die motor is echt een ravage.” Even later laat de kapitein het anker zakken, het voorkomt dat we nog verder het rietveld in drijven. Als dan ook nog de kapitein het schip verlaat en op de andere boot overstapt, lijkt de stemming aan boord tot een dieptepunt te komen. “De kapitein verlaat het schip, dan weet je het wel. Als je het goed doet dan hou je het schip met de kop op de wind en niet dwars op de wind,” hoor ik om me heen mopperen.
    Terwijl we stuurloos ronddobberen op het meer, wachten we af en zijn benieuwd hoe de kapitein het probleem gaat oplossen. Ondertussen houden we de stemming erin door liedjes te zingen. Het probleem is hoe zo midden op het meer aan een andere motor te komen, bovendien is het vandaag ook nog een zondag en bovendien Tweede Kerstdag.