(Over)leven
Leven met zelfbeschadiging, trauma's, PTSS en suïcide
- Auteur
-
Tessa Oving
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Reviews
- 5,0 / 5 (2 reviews )
- Prijs
- € 21 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen vanaf publicatie
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Ik had een goed leven, leuke mensen om mij heen en een geweldige familie. Tot de 16e van januari in 2018. De eerste keer in opname. Dit heeft mijn leven op de kop gezet. Van daar ging het bergafwaarts. Er volgden woongroepen, een pleeggezin en meer opnames. Het leek eindeloos. En toen kwam 18 september 2018. Toen lag mijn leven compleet aan diggelen.
In dit boek beschrijf ik hoe mijn leven is gelopen en wat ik allemaal heb meegemaakt. Ik hoop dat mensen door mijn boek meer begrip kunnen krijgen voor mensen met psychische problemen.
Over de auteur
Tessa is een jonge meid van 16 jaar als ze voor het eerst in opname moet voor haar psychische problemen. Het gaat niet goed met haar. Ze heeft veel last van negatieve gedachten die uiteindelijk tot een zelfmoordpoging leiden.
Na de eerste opname volgden nog veel meer veranderingen in haar leven. Nadat ze uit de wekenlange opname kwam, moest ze verhuizen naar een woongroep. Dit was een fijne woongroep voor haar, echter kon ze hier maar een maand blijven. Daarna werd Tessa in een pleeggezin geplaatst. Vanaf toen is alles veel slechter gegaan.
Maar nu, in 2020, besluit ze terug te gaan vechten. Vechten voor een toekomst, vechten voor een beter leven. Vechten voor hoop.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464037180 / 978-94-640-3718-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 06-11-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 216
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ze kijkt haar nog een keer helemaal na. Ze vertelt ons dat ze meerdere buikbreuken heeft, een breuk in haar middenrif en een verschoven knieschijf. Ze kijkt ons aan en de blik die ze geeft zegt genoeg. Het is beter om haar te laten gaan. Hoe moeilijk het ook is maken we het besluit wel. Ik knuffel haar zo lang als ik kan en de tranen lopen over mijn wangen. Ik wil haar niet loslaten, maar ik weet dat het moet. Ze krijgt een prik en langzaam valt ze in slaap. Ik geef haar flink wat kusjes en knuffels. Ik bedank haar voor alles wat ze voor mij betekent heeft. Het enige wat ik nu kan doen is janken…