Achter elkaar lopen ze iets gebogen de tunnel in tot de splitsing. Daar stoppen ze. Het is aardedonker in de rechterkant van de splitsing. In de andere kant van de tunnel is, zo lijkt het, nog minder te zien.
“Wat nu, broer?”
Hij wacht het antwoord van Cobus niet af. Willem loopt met een sprintje terug en knalt met zijn lichaam tegen de zware deur. Opnieuw verschuift de deur een paar centimeters. Dan zet hij zijn rug tegen de zandmuur en zet zichzelf met zijn voeten klem tegen de deur. Hij kreunt, terwijl hij zijn benen uitduwt en tot zijn verbazing krijgt hij weer beweging in de deur.
“Zo, jij gaat lekker, Wimmie,” stelt Cobus trots vast.
Hij bedenkt zich niet en neemt dezelfde pose aan als Willem. Samen weten ze de deur nog een kleine vijf centimeter vooruit te duwen. Daarna zit de deur muurvast.
Cobus loopt terug naar zijn tas en haalt er een lang stuk touw uit. Hij slingert het touw om een boom die het dichtste bij de opening van de bunker staat en maakt een stevige knoop in het touw.
“Waarvoor is dat?” vraagt Willem benieuwd.
“Zolang we het touw vasthouden, verdwalen we niet in de tunnels.”
“Zo ken ik je weer, wijsneus. Zeker ergens gelezen,” lacht Willem en klopt zijn grote broer op de schouder.
Cobus glimlacht terug.
“Hier joh, lopen!”
Willem neemt het touw in zijn hand. Hij loopt naar de ingang van de bunker en zakt richting de zware deur. Hij gaat dapper de tunnel in.
Cobus blijft achter bij de ingang en leunt tegen de zware deur.
Tot de splitsing is er nu voldoende licht.
De eerste meters van de rechtertunnel zijn nu beter zichtbaar. Daarna is het nog steeds inktzwart. Dit geeft deze kant van de bunker een bepaalde duisterheid.
De linkerkant loopt iets naar beneden, ziet Willem. Er glinstert iets op de grond. Als een ekster, die naar een blinkend object zoekt, gaat hij met zijn hoofd heen en weer.
“Ga eens uit het licht staan, Cobus,” roept Willem.
Als Cobus een stap opzijzet, ziet hij opnieuw de glinstering.