Het gaat prima
Verslag van een depressieve, jonge vrouw in dagbehandeling bij de GGZ

Kampen met een depressie en het doen en laten van de hulpverlening op een cruciaal moment. In dit boek lees je het waargebeurde verhaal van Lotte ,die een dagbehandeling van negen maanden volgde. Lotte neemt je mee in de dagelijkse belevenissen, leidt je door de tunnels van haar gedachten en portretteert de gesprekken die ze had. Door openheid te geven aan haar depressie, krijg je een unieke inkijk. Je krijgt mee hoe eenzaam het bijvoorbeeld kan voelen. Of welk gevecht ze dagelijks met zichzelf had.

Lotte (1998) woont in een dorp in NoordBrabant. Op haar zestiende werd de diagnose depressie gesteld. Na een aantal jaren namen de klachten fors toe en is ze op haar negentiende gestart met een dagbehandeling van negen maanden. Nadat ze deze therapie gevolgd had, is ze alles op gaan schrijven om het op die manier te verwerken. Zelf merkte ze in haar leven dat er een groot taboe rust op het onderwerp suïcide. Door haar verhaal te delen met anderen wil ze ruimte creëren voor openheid over dit onderwerp.

Het is vandaag de laatste dag op therapie voordat we een week vrij krijgen vanwege kerst. Kerst, de zogenaamde geweldige feestdag die je hoort te vieren met de mensen om je heen. Ik daarentegen, vind deze periode van het jaar verschrikkelijk. Dit is de periode dat iedereen extra laat zien hoe leuk ze het leven vinden. Hoe blij ze met elkaar zijn. Hoe vrolijk ze zijn. Alleen, ik voel dat niet. Ik vind het leven niet leuk. Ik ben niet vrolijk. De contacten om me heen heb ik flink verwaarloosd dus dat is er ook niet meer. Bij mij is Kerst alleen maar een dag waarop ik extra met mijn neus op de feiten wordt gedrukt dat ik een alleenstaand wrak ben. Na Kerst komt natuurlijk ook Nieuwjaarsdag. Ik denk dat ik dit nu wel het ergste vind. Weer een nieuw jaar. Weer een jaar met ellende en pijn. Weer een jaar moeten vechten om maar in leven te blijven, ook al roept mijn hoofd elke minuut van de dag tegen me dat ik dat niet meer wil. Ik staar naar mezelf in de spiegel. Mijn wallen zijn donkerder geworden door de slapeloze nachten. Ik walg van mezelf. Wat doe ik in godsnaam nog hier? Ik loop naar mijn kast en trek mijn la open. Ik pak er een zak uit en gooi hem leeg op mijn bed. Al mijn opgespaarde medicatie. De mogelijkheid om uit het leven te stappen, het ligt hier voor mijn neus. Drie keer haal ik diep adem. Ik voel een klein gevoel van rust. De uitweg is er. Elk moment kan ik ervoor zorgen dat de pijn ophoudt. Dit idee zorgt ervoor dat ik weer wat rustiger word. Ik stop alles weer terug in de tas en leg het terug in de kast. Ik pak mijn jas, tas en sleutels en voordat ik het weet zit ik weer in de auto, onderweg naar therapie.