Het tweede sprookjesboek van prinses Fenne
Over een nieuwe liefde, een dappere vos, twaalf zusjes en vijf goede feeën

Prinses Fenne is zeven jaar en leefde héél lang geleden ver weg in een prachtig kasteel. Samen met koning Filip, koningin Isabel en haar twee broers. Prinses Fenne is verliefd op prins Eden. De laatste vakantienacht slapen ze op het strand maar ze maken wel veel lawaai. Daar worden de twee heksen Sabaka en Sabaku boos om en ze nemen wraak. Allemaal krijgen ze een angstige droom. Daar wordt de dappere vos Wrozy wakker van en hij vreet de heksen op. Door een oude toverspreuk lukt het om prinses Fenne twaalf zusjes te geven. Helaas zegt prins Eden dat hij niet meer op prinses Fenne is. Zo verdrietig! Prinses Fenne krijgt een vriendinnetje, ze heet prinses Luna. Samen maken ze veel plezier.

Antoon Engelbertink (Losser, nabij Oldenzaal, 1944) debuteert in 2009 met een sprookjesboek voor kinderen (zijn kleindochter Elyse Meier van elf jaar is coauteur), gevolgd door twee intens emotionele gedichtenbundels. In 2010 verschijnt zijn onthutsende semi-autobiografische roman Het geniepige vergif. Antoon wisselt opnieuw van genre. De eerste misdaadthriller De tweede moord in Baaiduinen verschijnt in 2011 in de nieuwe politieserie “MobieleMisdaadBrigade” (MMB). Er zijn al 19 MMB-thrillers gepubliceerd en dat zegt genoeg.
Engelbertink keert terug op zijn schreden en is begonnen aan een serie sprookjesboeken voor kinderen, waarvan dit heerlijke boek het tweede is. Om voor te laten lezen dan wel zelf lezen. Zijn droom is dat in elke schoolbibliotheek zijn boeken in de kast(en) staan, zodat er zoveel mogelijk kinderen nog heel lang van kunnen genieten. Binnenkort verschijnt Het derde sprookjesboek van prinses Fenne.

Wat anders nooit mag maar nu wel, is dat iedereen van tafel mag als hij is uitgegeten.
Eden gaat voetballen met de andere prinsen. Ze winnen met 4-0 van het andere elftal.
Fenne zit een beetje verdrietig in de schommel onder een boom.
Koningin Isabel vraagt haar wat eraan scheelt.
“Kom op! Het is vandaag toch een groot babyfeest, meisje,” lacht ze blij.
Fenne begint zachtjes te huilen en snikt: “Dat weet ik wel, lieve mama. Maar toch ben ik bedroefd.”
De koningin begrijpt haar niet en vraagt: “Waarom ben je dan bedroefd? Vertel het mij maar. Je hoeft vandaag niet te huilen.”
De prinses droogt haar traantjes met een zijden zakdoekje.
Dan zegt ze zachtjes: “Mama, wij spelen allemaal gezellig buiten. Iedereen heeft plezier. De grote mensen praten en lachen met elkaar. Alle kinderen hebben lol. Maar mijn twaalf kleine zusjes liggen in het kasteel eenzaam in hun wiegjes en kunnen niet meedoen. Dat vind ik zielig.”
“Och, och, och,” zucht de koningin, “moest je daarom huilen, lieve Fenne? Iedere baby moet een paar maanden in zijn wiegje liggen. Daar kun je niets aan doen. Zo is het leven.”
“Waarom moet dat dan?” vraagt Fenne nieuwsgierig verder.
“Tjaaaa, waarom? Waarom? Daar vraag je me wat. Een goeie vraag. Dat moet gewoon,” antwoordt haar moeder, “wat wil jij dan dat er gebeuren moet?”
“Nou, mijn zusjes kunnen vandaag toch wel zeven jaar worden. Dan kunnen ze wél meespelen!” lacht de slimme Fenne opgewekt.
De koningin is even heel stil. Ze weet niet goed wat ze moet zeggen en denkt diep na. Dit is best wel spannend.
Twaalf baby’tjes die in één keer zeven jaar worden, zou dat kunnen?
Nee, dat is toch onmogelijk. Of zou er toch een oplossing zijn?
“Kom maar even mee, Fenne, dan vragen wij het aan je vader,” zegt de koningin, “eens kijken wat hij ervan vindt.”
Fenne kan het bijna niet geloven. Zou haar vader de oplossing hebben?