De Kronieken van de Enneade
De Kracht van Kristallen

Zes eeuwen na een vorige Godendeemstering keert het opnieuw terug, maar de mensheid staat er niet goed voor. Conflicten tussen verschillende rassen om het terugwinnen van verloren, magische krachten en de macht van de Kristallen Troon rollen over het Rijk der Eer uit. Na een afwezigheid van anderhalve eeuw keren de oude goden terug. De Enneade schenken hun aanbidders magie, ondanks de afkeer van de Volhaeren - het volk dat de overhand in het rijk heeft.
Op het gebruik van magie staat een doodstraf. De magische Eilani worden er zwaar voor gestraft, hoewel zij de enige hoop zijn om de eindstrijd der goden te winnen. Het lot van de wijde wereld ligt in de handen van deze minderheidsgroep.

Nick is in 1999 geboren in Oosterhout en is opgegroeid in Geertruidenberg, een stad die in rijke geschiedenis, cultuur en legendes geweven is.
Hij is de oudste van drie kinderen en komt uit een kleine hechte familie die hem altijd gesteund heeft. Naast zijn vaste baan als werkvoorbereider besteedt hij tijd aan de geschiedenis, de talen en de legendes van de wijde wereld, die de grondlegging voor zijn verhaal zijn.
Door het horen van de lokale legendes in zijn jeugd, werd zijn interesse in het verleden en de mythologie aangewakkerd. Het gaf leven aan een diepgewortelde passie waardoor hij begon in te beelden hoe magische wezens en mensen in het vroegere Geertruidenberg samengeleefd zouden hebben.
Dankzij dit beeld werd zijn fantasiewereld snel gevormd, telkens aangevuld door meer legendes en mythes van over de hele wereld.

            “Zij zijn het,” mompelde Ulrik wezenloos.
            “Wie?” vroeg ze verward. Ze had geen idee waarover hij het zou hebben.
            Ze trachtte haar ogen te openen wanneer de zandstorm leek te verzwakken. Het eerste wat ze opmerkte was een lichtbron die verderop verscheen. Het flauwe schijnsel gaf een rode gloed weg aan de stofwolk, die een fijne zandlaag op het pad legde. Het zwakke schijnsel in de vorm van een man naderde, bewapend met een zwaard van licht.
            “Wie is daar?” schreeuwde ze, terwijl ze haar ogen van het laatste zand probeerde te beschermen.
            De zandwolk klaarde op en het licht van de maan en sterren scheen weer op hen neer. De man was duidelijk zichtbaar. Twee meter lang als het niet drie was en zo mager als een ondervoed kind tijdens de strengste winters. Zijn huid leek net kristal, doorzichtig en solide, hoewel het de vormen van dansende vlammen droeg. Het gloeide zo fel dat het haar ogen liet verbranden. De lichtbron naderde geluidloos met zijn tweehandige zwaard. Het danste mee met de vloeiing van de wind. Twee grote vlammen in de vorm van naar achteren gebogen hoorns groeiden op zijn kop en zijn glimlach verblindde als de zon. De paarden waren aangevallen en slechts een paard stond daar nog, omringd door hoopjes met as waar de vorige paarden eerst gestaan hadden.
            Zweet druppelde langs haar ledematen. Aenyra pakte haar bij haar armen vast en sleepte haar mee naar de scherpe bergwanden waar zij zich achter een rots probeerden te verstoppen. Ulrik, Barrok en Erarik pakten hun zwaarden uit de schedes en richtten ze op de geestachtige man.
            Garen haalde zijn zwaard uit zijn schede. “Aenyra, let op haar.” Voorzichtig zette hij kleine stappen richting de lopende vlam. “Wat wilt u?” riep hij hardop.
            Het lachte. Een oorverdovend geluid kraste door de pas.
            Door de enge scheuren in de bergwanden kropen zijn broers, met elk een flinterdun, kristallen zwaard in hun handen. Een van hen doemde recht voor haar neus op en de anderen bij de drie broers. Arthan stond in het midden en deed er niets tegen.