Voor het eerst...
Help je kind voorlezend de basisschool door

‘Mam, mijn tanden zitten los!’ Weer zo’n nieuwe gebeurtenis in het leven van een basisschoolkind. Karin Cornelisse heeft vanuit eigen ervaringen thuis en als leerkracht van een (speciale) basisschool voorleesverhalen geschreven. Deze verhalen kunnen kinderen van bijna vier tot twaalf jaar voorbereiden op nieuwe, spannende gebeurtenissen in hun leven. Er staan verhalen in over pesten, over het doodgaan van een familielid, maar ook over het maken van een CITO-toets. Als je weet wat je te wachten staat, verloopt iets nieuws of engs vaak minder stressvol. Daarnaast staan er verhalen in waarin spellingwoorden zijn verwerkt, een hulpmiddel om te onthouden welke woorden met bijvoorbeeld een ''ei'' worden geschreven.

Karin Cornelisse (1962) is moeder van twee kinderen en veertig jaar werkzaam in het basisonderwijs en speciaal basisonderwijs. Vijf jaar geleden behaalde zij de master "gedragsspecialisme". Toen haar kinderen jong waren, vertelde zij verhalen om ze voor te bereiden op spannende gebeurtenissen in hun leven. In 2019 kwam zij voor het eerst in haar loopbaan drie maanden thuis te zitten, i.v.m. een hernia. Dit gaf haar de tijd om zulke verhalen op papier te zetten. Aangezien ze in haar vrije tijd schildert, durfde ze het aan om ook zelf de illustraties te maken. Dit had nog heel wat "voeten in de aarde", na bijna drie jaar is ze eindelijk tevreden.

‘Mam, heb ik flaporen?’ vraagt Leon.
‘Waarom vraag je dat?’ vraagt mama.
‘Nou, dat zei een jongen uit de klas en zoals hij het zei klonk het helemaal niet aardig.’
‘Nee, dat snap ik, laten we eens in de spiegel naar je oren kijken. Je oren staan wel een beetje van je hoofd af, maar niet heel erg. Papa had vroeger ook een beetje flaporen. Zie jij er nu nog iets van?’
‘Nee, daar zie ik niks meer van. Ik vind mijn oren een beetje groot, maar niet zo heel erg,’ zegt Leon.
‘Zullen we eens plaatjes van echte flaporen bekijken?’ Ze bekijken op de tablet wat plaatjes en Leon vindt zijn oren er eigenlijk niet zo op lijken. ‘Sommige kinderen vinden het grappig om andere kinderen te plagen, eigenlijk net zo als jij Anouk wel eens plaagt of uitlacht,’ zegt mama. Leon glimlacht een beetje. Mama zegt: ‘Als ze iets zoeken om te plagen, dan kiezen ze iets waardoor jij anders bent dan andere kinderen. Bijvoorbeeld: flaporen, rood haar, een bril of iets dergelijks. Kinderen plagen soms juist omdat ze je aandacht willen hebben. Ze vinden je leuk, maar weten niet hoe ze vrienden moeten worden. Soms gebeurt dat met jongens die een meisje leuk vinden. Daarom zeggen ze wel eens: ”Meisjes plagen is kusjes vragen’’!’
‘Getver,’ zegt Leon: ‘Nou, dat wil ik niet hoor!’
‘Als kinderen plagen omdat ze stoer willen worden gevonden, doen ze dat met meer kinderen. Samen is het makkelijker en leuker. Het is natuurlijk heel leuk als het geplaagde kind reageert. Ze gaan huilen, of heel zielig doen of worden boos. Dat vinden de plagers leuk en dan gaan ze door. Als steeds hetzelfde kind wordt geplaagd en als dat kind bang wordt dat het weer gebeurt, dan noem je het pesten. Als je gepest wordt moet je hulp zoeken, want het móet stoppen.