Het wordt niet dieper dan dit
Een serie korte verhalen

Een man wordt geweigerd door een vliegtuigmaatschappij omdat hij te veel emotionele bagage bij zich draagt, een pukkelige puber overweegt het Subway-beleid radicaal te veranderen, en de verstandelijk beperkte Douwe Grutjes wordt beticht van een ernstig misdrijf.

Daarnaast vertelt meneer Franssen over de bijzonder intieme relatie met zijn moeder, wordt een zakenman betoverd door een Londense pub, en escaleert een Nieuwsjaarsbrunch met Eran's excentrieke grootvader.

Het wordt niet dieper dan dit bevat diverse absurdistische verhalen waarin soms een boodschap ten grondslag ligt en soms juist niet.

Patrick van Elden (1996) komt uit Eindhoven is al van kinds af aan bezig met verhalen vertellen. Amuseren, shockeren, ontroeren of laten grinniken: voor hem is het belangrijkste dat een verhaal impact maakt op de lezer.

Het eerste verhaal van deze bundel schreef Patrick toen hij op twintigjarige leeftijd in Zuid-Afrika woonde en het laatste verhaal toen hij zichzelf probeerde af te leiden van een oncontroleerbare misselijkheid na LSD ingenomen te hebben.

Patrick's schrijfstijl heeft absurdistische kenmerken dat als doel dient om de lezer zich na elk verhaal af te laten vragen wat ze eigenlijk ('in godsnaam') zojuist hebben gelezen. Patrick laat zich graag inspireren door beroemdheden als Etgar Keret en Hans Teeuwen, maar ook door de verhalen van dubieuze figuren en maatschappelijke buitenbeentjes die hij over zijn leven heen in het nachtleven van Eindhoven, Kaapstad en Amsterdam heeft ontmoet. Het eindresultaat is Het wordt niet dieper dan dit, een eigenzinnig en eigenaardige collectie van verhalen.

“Wat is dat wat u bij zich heeft?” vraagt een forse douanemedewerkster, doelend op de koffer in mijn hand.

“Gewoon,” vertel ik de halve waarheid, “herinneringen.”

“Gewoon herinneringen?”

Ik knik.

Ze zucht. “Meneer, sinds 2021 mag emotionele bagage van dergelijke zwaarte niet als handbagage mee het vliegtuig in. Dat weet u zelf ook wel. Alles in uw uitstraling verraadt dat u meer dan enkel ‘herinneringen’ bij u heeft. Ik vraag het u nog één keer, anders zal ik uw koffer moeten openen: wat is dat wat u bij zich heeft?”

“...”

“Nou?” ze haalt haar wenkbrauw daarbij argwanend omhoog.

“Ja, herinneringen, maar..” ik zie hoe ze ongeduldiger begint te kijken en besluit wat in te geven, “ook wel opgekropte gevoelens,” geef ik zachtjes toe.

“Ja, dat verbaast me nou helemaal niets! Dat kunt u netjes inchecken bij de incheckbalie. Net als ieder ander.”

Ik voel aan de rode blos op mijn wangen dat ik me behoorlijk betrapt voel. Ik knik huiverig, en loop samen met mijn koffer weg van het gesprek, terug naar de incheckbalie.

“En werk de volgende keer die wallen even weg als je probeert pijn de cabine in te smokkelen, dan pik ik je er minder snel uit!” roept ze me nog na.

Als ik door de grond kon zakken had ik het gedaan.