Thuiskomen
40 jaar zelfontplooiing en rouwverwerking

Als Lies negentien jaar is, overlijdt haar moeder onverwachts en op een akelige manier. Om dit trauma te verwerken, begint Lies aan een zoektocht die uiteindelijk vele jaren in beslag zal nemen. De zoektocht start bij een terugblik op haar jeugd in een groot katholiek gezin en voert langs allerlei uiteenlopende plaatsen zoals doofheid, moederschap, carrière, promotie, maar ook meditatie en ayahausca-sessies in de Amazone. Lies Weggenaar heeft een fijne, persoonlijke manier van schrijven. Dit zal lotgenoten ondersteunen en troosten en leiden tot meer begrip in hun omgeving. Deze zoektocht en het thuiskomen mag dan veertig jaar geduurd hebben, dit boek leest elke lezer in één ruk uit!

Lies Weggenaar (1962) heeft eerder artikelen en boeken geschreven met betrekking tot medische en verpleegkundige zorg. Toen ze dezelfde leeftijd kreeg als waarop haar moeder overleed, werd ze overspannen. Haar psychologe adviseerde haar om haar CV met betrekking tot haar emotionele ontwikkeling op papier te zetten. Tegelijkertijd wilden haar kinderen dat ze het boek ‘Mama, vertel eens’, zou invullen. Zowel deze CV als de tekst van ‘Mama, vertel eens’ hebben gefungeerd als basis voor dit boek.
Lies heeft met dit boek, haar kinderen, haar partner, haar familie en vrienden, een eerlijk en open inkijk gegeven in wie zij is. Daarmee had de titel ook ‘De schaamte voorbij’ kunnen zijn.

Het is waanzinnig druk op het werk. Er is een bestuurscrisis geweest en we hebben te maken met veel interimmanagers. Ik moet meerdere collega’s vervangen. Ik heb onlangs een cursus voor directie/bestuurders gedaan en daaruit blijkt dat ik de juiste competenties bezit om door te groeien naar bestuurlijke functies. Ik hou de vacatures in de gaten, maar omdat de eerste coronapandemie is begonnen staat alles wat dat betreft op een laag pitje. Iedereen is aan het overleven. Ook woon ik sinds één week in mijn nieuwe koopwoning. Ik ben net voor de eerste lockdown verhuisd. Mijn vierde verhuizing in circa vijf jaar tijd!

Ik word geacht thuis te werken, dus ik zit hele dagen aan mijn keukentafel in een huis dat nog niet als mijn huis voelt, in een buurt die nog niet als mijn buurt voelt. De rode wijn komt iedere avond net wat eerder op tafel. Niemand die het ziet nu. Ik hoor dat ook van veel mensen om me heen gelukkig. Dan lijkt het wat normaler namelijk. De structuur is weg. Privé en werk lopen voortdurend door elkaar heen. Ook in de avond en in het weekend wordt veel vergaderd want het is crisis.

Ik heb een zeer chaotische leidinggevende en ik geef op een gegeven moment aan dat het mij te veel wordt. Ik werk circa zes dagen per week. Hij zegt dat overwerken inherent is aan mijn functie en dat niemand op dit niveau zijn/haar overuren bijhoudt. Bovendien is er nu corona dus alles gaat anders dan anders. Ik voel me alleen en mis de aanwezigheid van mensen om mij heen. Ik mis het in elkaars gezelschap verkeren en even kletsen bij de koffieautomaat.

Op een ochtend loop ik de trap af en loop langs de foto van ma die in de gang hangt, samen met foto’s van mijn kinderen. Deze foto is al die jaren met mij meeverhuisd en heeft in veel huiskamers of gangen gehangen, maar nu raakt die foto mij als een bliksemflits. Ik zie ineens dat ik nu ouder ben dan ma op die foto en ik voel de laatste maanden steeds meer dat ik geen referentiekader meer heb. Dat ik niet weet hoe ik ouder kan worden, hoe dat eruitziet. Alles wat voor mij ligt, is in ‘Het Niets’ gehuld.