Bob Dylan
Tomorrow is never what it’s supposed to be

IN 2011 verscheen mijn eerste boek over Bob Dylan. Dat boek is een kroniek van tien jaar ‘optrekken met Dylan’, alsof het een vriend is. Dat is natuurlijk niet zo, maar bij veel momenten is de Amerikaanse bard niet ver weg. Altijd is er wel een lied, een tekst, een live-uitvoering of een concert in de buurt.
Inmiddels zijn we opnieuw een decennium verder - morgen is nooit wat het zou moeten zijn. Je weet nooit helemaal zeker hoe het wordt met Dylan. Hoe was die ‘morgen’, die nieuwe tien jaar?

Frits Tromp (Heerenveen, 1986) is journalist en schrijver. Tot voorkort studeerde hij Geestelijke Verzorging aan de Rijksuniversiteit Groningen. Tomorrow is never what it’s supposed to be is zijn tweede boek over Bob Dylan.

Buiging

Bob Dylan heeft de regelmaat van twee jaar dat hij Nederland aan doet voor concerten. In 2017 was hij voor het laatst in ons land, in 2019 zou Dylan dus opnieuw in een Hollandse concertzaal optreden. Zou je denken. Niets bleek minder waar.

Tijdens de Europese tournee van dat kalenderjaar liet de troubadour ons land links liggen. Wel trad hij een aantal keer op in Duitsland. Met een collega van NDC Mediagroep, die ook een fervent Dylan-liefhebber is, had ik een aantal keer over de mogelijkheid om naar een Duitse show te gaan. Het bleven dromen.

Tot het weekend dat ik mijn collega vertelde dat ik naar Nick Cave in het Concertgebouw in Amsterdam zou gaan. Een van de Conversations With...-optredens. Mijn collega zei dat hij nog steeds twijfelde om naar een Duitse Dylan-show te gaan, waarbij Hamburg een redelijke optie was: goed te doen vanuit Leeuwarden en ook nog goed te doen om ‘s avonds weer terug te gaan. “Als jij gaat, dan ga ik met je mee,” zei ik tegen mijn collega; waarbij we terstond besloten om kaarten voor het Hamburgse concert te bestellen. Datum van bestellen: 24 mei, Dylan’s 78e verjaardag.

Zo zaten we 5 juli in de Barclaycard Arena in Hamburg, dat naast het Volksparkstadion in de stad ligt. Een show met mooie en soms ingetogen uitvoeringen (Girl From The North Country!). En inderdaad, goed te bereizen met de auto.

Na afloop van het optreden gebeurde iets wat ik bij de vorige negen Dylan-bezoeken niet had meegemaakt: bij het ontvangst van het slotapplaus maakte Dylan een diepe buiging voor zijn publiek. Mijn collega en ik vroegen ons af: zou dit een definitief afscheid van de zanger zijn geweest?