De oplossing
Einde van de overbevolking

De oplossing is een dramatisch idee van wat er zou kunnen gebeuren als de overbevolking binnen 100 jaar zo erg is geworden dat de aarde niet meer leefbaar is.
Lena woont met haar ouders, broertje, haar vriend Cedric en zijn moeder in een appartement. In vergelijking met de meeste mensen die in armoede leven en het gevoel hebben dat er voor hen geen plaats is op de wereld heeft ze het redelijk goed. De wereld is echter écht te vol en dat moet opgelost worden. De meerderheid van de mensen moet dood. De regering is wanhopig en kan geen andere oplossing bedenken dan het gebruiken van testen om de 'beste' mensen te laten leven.

Kayleigh heeft veel fantasie en experimenteert graag met creatieve bezigheden en filosofie. In 2020 gaf ze haar eerste boek uit: Zover het leven gaat. Dit is een filosofisch, kort boek over een zoektocht naar hoe ze in het leven staat en optimistischer kan worden. Ook in De oplossing heeft ze gefilosofeerd en geëxperimenteerd met gedichten. Dit boek heeft de bedoeling om mensen te laten stilstaan bij het wereldprobleem van de overbevolking en te laten nadenken wat we nu kunnen doen zodat er in de toekomst geen ergere oplossingen moeten komen.

Dit idee was zo belachelijk, al wist ik zelf niets beters en moest er inderdaad een oplossing komen. Het zou inderdaad een betere wereld zijn voor sommigen. Voor anderen zou er helemaal geen wereld meer zijn, een leven zonder hun familie en vrienden, of helemaal geen leven meer…
'Al die psychopaten die gewoon voor de fun mensenlevens verpesten ...' zei Anja, 'over de doodstraf hebben ze gelijk, sommige mensen moeten zo snel mogelijk de wereld uit.'
De rest van de avond werd er maar weinig gezegd. Iedereen vreesde voor zijn of haar leven. Iedereen wist dat dat van Senne voorbij was. Ieders lot was onzeker, behalve dat van hem, hij had dankzij deze nieuwe wet geen kans.
Ik ging naar het stiltepark om even alleen te zijn. Dat was de enige plaats in de buurt waar nog echt natuur was, waar mensen tot rust konden komen. Het moest er stil zijn zodat mensen toch ergens de kans kregen om weg te zijn van de verzuipende drukte van de wereld. Ik ging zitten op het vochtige gras zodat mijn broek nat werd, het was fijn om echt de natuur te voelen. Ik controleerde mijn ademhaling en maakte mijn hoofd leeg. Even lukte het me om me te concentreren op het hier en nu, en de schoonheid van de wereld te zien. De zon die fel goud op het groen van de bomen en het gras scheen, en de regen liet verdampen. 50 jaar geleden moesten er nog veel meer van zulke plaatsen geweest zijn, binnen nog eens 50 jaar zou er geen natuur meer over zijn, geen zuurstof, geen dieren en ook geen mensen meer. Daarom moesten we nú uitgeroeid worden, om de toekomst te redden.