Net geen 101 waargebeurde politieverhalen

Werken bij de politie is zo divers dat er na de inwerkjaren voor de (hoofd)agent zeker iets te vinden is waar zijn of haar interesse ligt. Je kan kiezen gewoon op straat te blijven werken. Of iets specifieker als wijkagent. Maar wat dacht je van hondenbegeleider of paardendiender. Ben je gek op verkeer en lijkt motorrijden wel wat voor jouw of ben je meer de speurder, die altijd bezig is met waarheidsvinding. Voor de wat sportieve types de mobiele eenheid of het arrestatieteam. Misschien de sociale kant bij de Jeugd en/of Zedenpolitie. Als je het nu nog weet kies dan voor de sectie stiekem, de inlichtingendienst. Maar ik verzeker je geen dag is hetzelfde.

Joop van Heuveln, geboren te Amsterdam (1948) werkte van 1 april 1970 tot 31 december 2010 bij de Amsterdamse politie. Hij begon als agent aan de Warmoesstraat, na de opleiding tot rechercheur werkte hij bij de Jeugd en Zedenpolitie. Bij de vorming van de wijkteams keerde hij terug als brigadier aan de Warmoesstraat aanvankelijk als groepsbrigadier en na twee jaar als stafbrigadier. Begin 1990 ging hij over naar het politieonderwijs, aanvankelijk als docent van de tactische recherchevakken, maar later ook als juridisch docent. Van 2000 tot 2005 werd hij gedetacheerd aan de Rechercheschool te Zutphen als coördinator opleidingen hulpofficier van justitie. De laatste vijf jaar van zijn loopbaan was hij voornamelijk belast met politieonderwijs in Suriname in diverse werkgebieden. Met de verkiezing van Bouterse als president van Suriname kwam aan deze ondersteuning een eind en ging hij met prepensioen.

30 maart 1982 is een woensdag. En het is een warme, zonnige dag. Daarom valt het op als de gordijnen van de woonkamer van Jelle B., gepensioneerd gemeenteambtenaar, die middag om twaalf uur nog dichtzitten. De woning aan de Goereestraat, Amsterdam-Noord, ligt hemelsbreed nog geen honderd meter van het politiebureau Waddenweg. De Goereestraat ligt in het oude gedeelte van de stad, lage huizen gebouwd voor de gezinnen van de arbeiders die werken op de scheepswerven en in de andere zware industrie in Noord. Begin jaren tachtig is het een slapende wijk geworden met voornamelijk oudere bewoners.

Jelle B. is een 75-jarige weduwnaar met een redelijk pensioen en hij heeft een laag huurtje. Hij heeft daarnaast de nare gewoonte aan iedereen die het horen wil te laten weten dat hij een klein spaarcentje heeft. Ondanks al dat geld leeft hij sober. Iedere middag gaat hij naar de Nieuwendijk, waar je naast het goed betaalbare restaurant van de HEMA nog twee kleine restaurants hebt waar je voor een klein bedrag een goede maaltijd kan nuttigen. En Jelle is niet de enige. Een groepje gelijkgestemden, voornamelijk alleenstaanden, dat steeds van samenstelling wisselt, eet regelmatig in een van deze restaurants. Ze zien elkaar op de dijk zelf en wisselen uit wat de maaltijd van de dag is. Tegen etenstijd is de keuze gemaakt en zoeken ze een plekje. Geregeld schuiven ze bij elkaar aan, aan een grote tafel en wordt het toch nog gezellig.

Op dinsdag de 29e heeft Jelle ‘s middag bij de HEMA gegeten. Die avond belt hij met zijn dochter en vertelt haar dat hij later nog visite krijgt van een aantal vage kennissen, disgenoten van de Nieuwendijk. Zijn dochter raadt hem dat af, zij is erg bezorgd om haar vader, maar Jelle zwaait elk bezwaar weg. Gewoon een biertje drinken, gezellig toch? Zijn dochter berust in de gang van zaken en belooft hem de volgende ochtend te bellen om te vragen hoe de avond is verlopen. Maar op woensdagmorgen wordt de telefoon bij Jelle niet opgenomen. De dochter is ongerust en belt haar broer. Samen vragen ze de politie om assistentie.